ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ταυτίζομαι.."Εισαι ακομα μέσα μου"(...)Mε την πρώτη ματιά έλαμψαν, με την πρώτη κουβέντα αναρωτήθηκαν, με την πρώτη μυρωδιά αγαλλίασαν, με το πρώτο άγγιγμα λιγώθηκαν, με το πρώτο φιλί ερωτεύτηκαν, με το πρώτο σμίξιμο λυτρώθηκαν. (...)Αυτό ήταν το σωστό, έτσι έπρεπε, η θέση του ενός ήταν μέσα, πάνω, δίπλα στον άλλον Δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκείνα τα λεπτά, εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις ώρες. Τίποτα...μόνο οι 2 τους. Δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν, δεν ήθελαν να δουν, δεν ήθελαν ν' ακούσουν τίποτε άλλο...δε μπορούσαν. (...)Αλλά δε γινόταν να είναι μαζί...και πόναγαν...και λαχταρούσε αυτή να τον δει και τσαντιζόταν αυτός που δε μπορούσαν...κι όσο αυτός τσαντιζόταν τόσο αυτή πληγωνόταν κι όσο αυτή πληγωνόταν τόσο αυτός γινόταν έξαλλος και την πλήγωνε κι άλλο με τα λόγια του. Κι αυτή κατέρρεε. Κι αυτός έβγαινε εκτός εαυτού. (...)Και τον αγαπούσε. Και την αγαπούσε. Και τον ξέσκιζε. Και την έκοβε κομμάτια.Και λαχταρούσααν. Και δε μπορούσαν. Και, πια, δε μπορούσαν να πάρει ο ένας ό,τι του έδινε ο άλλος. Δεν αρκούσε. Δεν τους αρκούσε. Ηταν τόσο, μα τόσο, λίγο. (...)Και έδωσαν τα όσα μπορούσαν. Ανοιξαν ψυχή, καρδιά, μυαλό και σώμα ο ένας στον άλλον, ο ένας για τον άλλον. Κι έμειναν εκεί, ανοιχτά. Και ήταν αδύνατο να τ' αρπάξουν και να ζήσουν οι 2 τους, με 2 ψυχές, καρδιές, μυαλά και σώματα. (...)Και κομματιάστηκαν, ξεσκίστηκαν, πληγώθηκαν, πόνεσαν, μάτωσαν.Κι ατρή σπάραζε. Κι αυτός το άφηνε, προσπαθούσε να το αφήσει. Κι αυτή προσπαθούσε να μη σπαράζει, προσπαθούσε να το αφήσει. Αλλά μάταια, κανείς δε μπορούσε να το αφήσει. Και δεν τελείωνε. Δεν το άφηναν. Και έκλαιγαν και βλαστημούσαν και σκόρπιζαν τα κομμάτια τους...αλλά δεν τελείωνε. (...)Και αγαπιούνται...και συρρικνώνονται...και αγαπιούνται...και ξοδεύονται εκεί που δεν πρέπει...και αγαπιούνται...και πεθαίνουν...και αγαπιούνται...και καίγονται...και κρυώνουν...και αγαπιούνται. (...)Οι καρδιές πάλλονται, οι ψυχές τσούζουν, τα μυαλά στριφογυρίζουν, τα σώματα παγώνουν. (...)Κι αυτός την αφήνει να του γλυστράει κι αμέσως τρομάζει και την ξανατραβάει κοντά του. Κι αυτή πέφτει και πριν τσακιστεί τον νοιώθει να την παίρνει μαζί του.Και μετά τη διώχνει, δεν την αντάχει εγκλωβισμένη..κι αυτή χάνεται και σιωπά. Και μετανοιώνει αυτός και της ξαναγεμίζει ψυχή και μυαλό με 2 του λέξεις. (...)Και αγαπιούνται τόσο που φτάνουν να μισιουνται. Και μισιούνται τόσο που δεν αντέχουν να μην είναι μαζί. (...)Και δε χωράει ανάμεσά τους ούτε ο αέρας. Κι αυτή τον τραβάει μέσα της και τον ρουφάει ολόκληρο, τον στραγγίζει. Κι αυτός θολώνει και, θολωμένος βλέπει μόνο αυτήν. Και βραχνιάζουν και οι 2 και χάνουν τις ανάσες τους και οι 2. (...)ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΗΣΑΝ