ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Eίχα πει πως δεν θα προσπαθούσα ξανά να σου γράψω κάποιο μήνυμα ή να σε πάρω τηλέφωνο και όμως είναι δύσκολο ,αρκετά μπορώ να σου πω , όχι μόνο γιατί σ’αγαπάω όχι γιατί είχα συνηθίσει να σε έχω πλάι μου ,να μοιράζομαι μαζί σου τις πιο σκοτεινές μου στιγμές και τις πιο φωτεινές ,αυτά με τον καιρό περνάνε , αλλά γιατί είσαι πολύ σημαντικός για μένα , έτσι μου είπες και εσύ την μέρα που χωρίσαμε ,θυμάμαι τα λόγια σου τόσο καθαρά ,θυμάμαι να μου λες πως δεν θες να με χάσεις από την ζωή σου ,πως με έχεις αγαπήσει πιο πολύ από οποιονδήποτε στην ζωή σου . Το πόσο σημαντικός είσαι για την ζωή του άλλου το βλέπεις με τον τρόπο που σε βγάζει από την ζωή του ,εσύ με έβγαλες εύκολα ,γρήγορα …δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν ήμουν σημαντική για εσένα η για να το θέσω καλύτερα δεν θέλω , το σκεφτόσουν για 2 εβδομάδες μεγάλο χρονικό διάστημα για εσένα είπες και αρκετό για να καταλάβεις ,μικρό για όσα ζήσαμε ,μικρό για όσα έκανα ,για όσα δώσαμε .Μικρό για τα 2 χρόνια που ήμασταν μαζί . Όταν σε ρώτησα τι θα έκανες στην θέση μου μου είπες με σκυμμένο το κεφάλι πως μπορεί να με έβριζες και να με έδιωχνες .Δεν με κοιτούσες στα μάτια ,από τύψεις μάλλον ,ένιωθες άσχημα είπες γιατί ήσουν εσύ αυτός που χάλασε κάτι ωραίο .Ένιωθα διαλυμένη γιατί δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό ,γιατί δεν με άφησες … Προσπάθησα να βρω αιτίες και λόγους ,έψαξα σε έμενα ,έψαξα σε σένα μα δεν βρήκα τίποτα ,δεν μου είπες τίποτα ,το τελείωσες τόσο βιαστικά και αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνιέται.Κάποια βράδια η απουσία σου είναι τόσο έντονη ,είναι από εκείνες τις φορές που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να ξεχαστώ και εκείνες τις στιγμές είναι που νιώθω όπως τότε ,τόσο διαλυμένη. Έχω περάσει αρκετές φορές έξω από το σπίτι σου ,άλλες για να δω αν είσαι καλά ,άλλες γιατί ήθελα να σε δω ,πότε όμως δεν πλησίασα ,πέρασα μια στιγμή δεν μπόρεσα να σταθώ παραπάνω ,πήρα μια βαθιά ανάσα και έφυγα. Τώρα πια έχω καιρό να έρθω ,έχω καιρό να κλάψω.Μόνο που συχνά έρχεται στο μυαλό μου εκείνο το βραδύ ,δεν πίστευα ότι θα άκουγα από εσένα αυτά που άκουσα και ότι θα ένιωθα τόσο πόνο ότι θα έβλεπα έναν άνθρωπο που δεν έχω ξαναδεί… Στο είπα και την μέρα που σε είδα πως αισθάνομαι πως δεν σε ξέρω,κι όμως έτσι αισθάνομαι ακόμη και τώρα ,ήμουν καθαρή σε αυτή την σχέση ,ανοιχτή και προσπαθούσα κάθε μέρα για εμάς ,είναι κρίμα που ακόμη και τώρα δεν μπορώ να πω το ίδιο και για σένα με βεβαιότητα .Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσε να με καταλάβει κανείς ούτε εγώ μπορούσα να καταλάβω τι ένιωθα . Δεν ήθελα να βρίσκομαι στο σπίτι μου γιατί σε ένιωθα ακόμα εκεί ,μπέρδευα του ήχους και νόμιζα πως άκουγα την μηχανή σου ,νόμιζα πως ερχόσουν .Για αρκετές μέρες σε περίμενα ,νόμιζα πως σε έβλεπα παντού γύρω μου.. .Δεν ήρθες όμως, ούτε σε είδα… Την ζωή μου πια την ζω χωρίς εσένα στο πλάι μου ,μάλλον και αυτό μια συνήθεια είναι. Τώρα πια δεν πονάει τόσο ,μπορεί και να μην πονάει πια…. Το μόνο που ξέρω είναι πως είμαι απογοητευμένη κάθε μέρα και περισσότερο ,κάθε μέρα και για έναν λόγο παραπάνω , και αυτό είναι το μόνο ξεκάθαρο, είναι άσχημο να το λέω αυτό ,το ξέρω ,και εγώ ντρέπομαι που το νιώθω κάποιες φορές ,λυπάμαι που έφτασα να νιώθω απογοήτευση . Πως γίναμε έτσι ,αλήθεια ,κάποιες φόρες με πιάνει μελαγχολία γιατί σκέφτομαι συχνά αν σου περνάω έστω και λίγο από το μυαλό ,αν σου λείπω έστω και λίγο αν και εσύ σκέφτεσαι όσα πράγματα σκέφτομαι και εγώ ,μετά πάλι σκέφτομαι πως όλο αυτό δεν έχει νόημα και σε ξεχνάω.