ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάντα ήμουν καλή μαθήτρια - ποτέ άριστη, ο μέσος όρος μου κυμαινόταν στο 17-18. Ωστόσο, στην τρίτη λυκείου έκανα πραγματικά μια υπέρμετρη προσπάθεια. Διάβαζα πολλές ώρες την ημέρα ,κάθε μέρα, σταθερά για έναμιση χρόνο. Οι "παύσεις" που έκανα ήταν μικρές ,τα Χριστούγεννα και κάποιες μέρες κατά την διάρκεια της καραντίνας. Δεν είχα κάποιο στήριγμα ,δεν πήγαινα φροντιστήριο ή ίδιαιτερα,όμως είχα τον πατέρα μου που πραγματικά πίστευε σε μένα και μου έδινε κουραγιο. Για έναμιση χρόνο ξυπναγα και κοιμόμουν με ένα βιβλίο, έβαζα ξυπνητήρι τα σαββατοκύριακα στις εφτά και γενικά το πάλευα ,με πείσμα. Την ημέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα ,πήγαμε έξω απο το σχολείο με τον πατέρα μου και ψαχναμε τους βαθμούς μου ανάμεσα στους άλλους. Το πρώτο που είδα: Αρχαία 12. Μαχαίρι στην καρδιά. Έκθεση 15,5 ( πέρασε σε αναβαθμολογιση ,ο ένας μου έβαλε 13 ,ο άλλος 17+) ,Ιστορία 16,6 και κοινωνιολογία 20. Σκοτείνιασα,πήγα στο δωμάτιο μου,έκατσα εκει. Ένιωσα ότι δεν θέλω να ξαναπροσπαθήσω για τίποτα ,ότι όλο αυτό πήγε χαμένο και κανείς δεν θα ξέρει τις ώρες που πέρασα πάνω από ένα βιβλίο...για αυτούς τους βαθμούς. Απλά δεν αισθάνθηκα ότι δικαιώθηκα στο τέλος. Πληγώθηκε λίγο ο εγωισμός μου αν θέλετε. Νιώθω ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεφύγω από το μέτριο και αυτή η σκέψη με κυνηγάει γενικά . Τα βρίσκω όλα στην ζωή μου κάπως χλιαρά ,το αποτελεσμα της προσπάθειας μου ,αλλά ακόμα και την σχέση μου ,τις φιλίες μου, εμένα. Ισως να είμαι αχάριστη , κακομαθημένη ,να μην με ικανοποιεί τίποτα ή απλά υπερβολικά φιλόδοξη. Η ερμηνεία δικιά σας .. πάντως νιώθω μια μελαγχολία , συνέχεια ρε παιδιά . Με ενοχλεί αυτό σε μένα , με κριτικάρω για αυτό ,δεν έχω ιδιαίτερους λόγους να παραπονιεμαι. Όμως να ,που έτσι αισθάνομαι...ένα μικρό παράπονο για τον κόσμο μου και μένα .