Εντάξει μην φρικαρεις, όλοι οι γονείς που αγαπάμε τα παιδιά μας έχουμε που και που αυτές τις σκέψεις και τις ανησυχίες. Είναι λογικό. Φρόντιζε την υγεία σου και τον εαυτό σου.
12.9.2018 | 23:33
πανικός και θλιψη
τα τελευταία δέκα και παραπάνω χρόνια έχω ζήσει αρκετές κρίσεις πανικού. ¨Αλλοτε το φαινόμενο είναι σε ύφεση άλλοτε σε έξαρση. Αλλά υπάρχει. Σε αυτό προστέθηκε και η θλίψη. Με πιανουν δάκρυα με το παραμικρό. Προχθές έκατσα με την κόρη μου τη μονάκριβη κόρη μου να δουμε ένα παιδικό στο ντιβιντι. ¨Ηταν η Σταχτομπουτα του Ντισνευ. Δεν το είχα δει σαν παιδι. Στην αρχή της ταινίας δείχνει τη Σταχτομπουτα που εχει χασει τη μητερα της να είναι με το μπαμπα της και να την παρακολουθουν βλοσυρα οι αδερφες και η μητρια της. Στη συνεχεια ο μπαμπας της εχει πεθανει, η μικρη κλαίει στο κρεβάτι της οι κάργιες αμέτοχες. Η κόρη μου το παρακολουθούσε αφοσιωμένη. Εγώ μπηκα στη θεση του νεκρου πατέρα που θα αφήσω την κόρη μου μονη της πίσω (η γυναικα μου ζει βεβααια αλλα η μονικη αγωνια μου είναι μη μας συμβει κατι και μεινει το παιδί μόνο του). ΤΟ ξερω ότι είναι γελοιο και υπερβολικό. Αλλά φοβάμαι. Δε θελω να πεθανω. Θελω να ζησω για αλλα 20 χρονια να μεγαλωσει το παιδι μου και μετα ας πεθανω. Μεχρι τα 60 να ζησω. Πολλα είναι;
2
