ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεκίνησα να πηγαίνω ταξίδια στο εξωτερικό από μικρή-τρέλα της μαμάς βλέπεις που την κόλλησε και στις κόρες της.Στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου έφτιαξα ένα όνειρο στο μυαλό μου,να σπουδάσω,να φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό και να δουλέψω εκεί.Να κάνω καριέρα,τρανή και λαμπρή.Και συνέχιζα να ονειρεύομαι,στο Πανεπιστήμιο, μια ζωή σε μια μουντή,αλλά καθαρή και γεμάτη αξιοθέατα πόλη,με μονόχνωτους ανθρώπους,αλλά με ανθρώπους που έχουν την ευκαιρία να βρουν μια δουλειά που θα αγαπούν.Και να που πέρασαν τα 4 έτη και σε 3 βδομάδες τελειώνει και το τελευταίο εξάμηνο και το όνειρο είναι πιο κοντά.Δουλειά ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ από Σεπτέμβρη για έναν χρόνο και μετά βουρ μεταπτυχιακό σε κάποιο κλασάτο Πανεπιστήμιο της Αγγλίας ή της Ολλανδίας ίσως ή κάπου αλλού ποιος ξέρει; Και να οι πόρτες ανοίγουν και να οι δόξες και να ο χαμός και να η μοναξιά και να η συννεφιά και να τα γοερά τα κλάματα με τις φωνές που θα λένε ''εδώ δεν με καταλαβαίνει κανείς''.Και πώς θα ζήσω έξω ; Έχω μάθει στην Ελλάδα και την αγαπώ παρά τα ελαττώματά της ,γιατί κάθε άτομο έχει ελαττώματα.Άτομο δεν είναι και η Ελλάδα;Ε ποια αυτό το όνειρο δεν υπάρχει . Ακούω τόσους και τόσους που φεύγουν και λένε ''έχασα τον εαυτό μου'',''περιμένω να γυρίσω''. Εγώ τον εαυτό μου τον φαντάζομαι να γυρνάει. Πίσω.Εκεί που ξεκίνησε. Και το σημαντικότερο δεν είναι να φεύγεις,αλλά να γυρνάς. Και πρέπει να στηρίξουμε αυτή την παλιννόστηση και έτσι ίσως τα όνειρά μας να έχουν χρώμα γαλάζιο και φωτεινό . Εγώ τροποποιώ τα όνειρά μου.ΙΣΩΣ φύγω ,αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ θα γυρίσω.Άλλωστε πάντα με θυμάμαι να γυρίζω.