ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασαν 8 μήνες από τότε που κοιμηθήκαμε σε διπλανά κρεβάτια, λιώμα από το τζιν και ταραγμένοι από τις εξομολογήσεις. Ήθελες να κοιμηθούμε αγκαλιά, αλλά τα πράγματα θα γίνονταν πολύ (πολύ) χειρότερα έτσι. Ναι, ίσως να το έχω μετανιώσει τώρα αυτό το όχι που είπα στο να κοιμηθούμε μια τελευταία φορά μαζί. Έφυγα σαν κλέφτης το πρωί από το σπίτι σου, μην τυχόν ξυπνήσεις, αφήνοντάς σου ένα σημείωμα. Κλείνωντας την πόρτα χαμογέλασα και ορκίστηκα να μην σε ξαναδώ ποτέ. Δεν ήρθαν έτσι όμως τα πράγματα. Με έψαξες. Σου φώναξα. Σε έγραψα. Μου έστειλες ένα βράδυ λιώμα. Έκλαψα. Εξαφανίστηκα σε άλλες αγκαλιές. Δεν βοήθησε τίποτα από όλα αυτά. Έφτιαξες τη ζωή σου με την πρώτη που βρήκες, μου είπες. Η κοπέλα τι φταίει; Οι 2 άντρες που ήρθαν (και έδιωξα με παράλογες δικαιολογίες) τι φταίνε;Προχθές εμφανίστηκες πάλι μπροστά μου. Με κοιτούσες στα μάτια, όπως τότε, ακουμπούσες στο πόδι μου, όπως τότε. Θυμάσαι τα πόδια μας κάτω από το τραπέζι; Δεν μπορούσα να κουνηθώ, ήμουν παγιδευμένη. Όλοι παρατηρούσαν τις αντιδράσεις μου, εγώ θεωρούμαι η 'κολλημένη' ακόμα. Μέχρι που έβγαλες από την τσέπη σου το σημείωμα εκείνο και μου το έδειξες. Τότε τα κατάλαβα όλα. Ορκίστηκα -ακόμα μία φορά- να μη σε ξαναδώ ποτέ.Για να δούμε...Α.