Χώρισε τον. Άντε να μαζέψεις εμπειρίες και να βρεις κάποιον που θα σ'αγαπάει και θα σε βάζει σε προτεραιότητα και δεν θα σε έχει εσώκλειστη στο σπίτι να τον περιμένεις.
13.7.2017 | 13:00
Παντρεύομαι ή χωρίζω?
Σας παρακαλώ διβάστε το γιατί είμαι επεγνωσμένη για γνώμες. Εγώ 25, αυτός 26. Τα έχουμε από το λύκειο, χωρίς διαλείμματα, πρώτη σχέση και των δύο. Εγώ σπούδαζα στην πόλη μου και αυτός αλλού και παρά την απόσταση ,αποφασιμένοι να είμαστε μαζί ,τα καταφεραμε. Όσοι και αν εμφανίστηκαν στην ζωή μου, μερικοί εκ των οποίων με γοητευσάν, του ήμουν απόλυτα πιστή και ξέρω χίλια τα εκατό ότι το ίδιο έκανε και αυτός. Εγω κρατιόμουν στην σχέση μήνα τον μήνα, χωρίς ποτέ να σκεφτω ότι θα φταναμε ως εδώ, ενω αυτός για καποιον λόγο ήταν και είναι σίγουρος ότι θα μείνουμε για πάντα μαζί. Πλεον συζούμε, εγω δουλέυω κανονικά 8ωρό πάνω σε αυτό που σπούδασα και τα δικά του επαγγελματικά πάνε όλο και καλύτερα. Αλλά υπαρχει το εξής θέμα. Η δουλεια του απαιτεί που και που να λείπει και να δουλευει βραδια χωρίς να ξέρει πότε θα γυρίσει. Για την ακριβεια ειναι μουσικος, αρα καταλαβαινεται καποιοα πραγματα. Εκτός αυτού πάντα ήταν το ατομο που δεν μπορεί παρά να μην έχει έναν σκασμό φίλους για να νιώθει καλά. Ετσι, συμβαίνει το εξής...Ενω εγω δουλευω, κρατάω χρόνο για εμενα και καμια φίλη και πάντα με πάντα τον τοποθετω σαν προταιρεότητα αυτός δεν κάνει το ίδιο. Οκ, καταλαβαινω ότι η δουλεια του είναι πολυ σημαντική και του τρώει πολύ χρόνο, αλλά όταν μετα αντι να θέλει να βγει μαζί μου προτιμα φίλους, εγω πληγωνομαι παρα πολύ και του το έχω πει. Και ενταξει θεωρεί σημαντική την φιλία, πολύ καλό αυτό. Αλλά δεν μπορω να βαζει εμενα σε δευτερη μοίρα για να περάσει χρόνο με τους παμπολλους φίλους του. Αναγνωρίζω ότι αθροιστικά από κάθε ανθρωπο στην ζωή του τον περισσσότερο χρόνο του τον παίρνω εγω και αναγνωρίζω ότι με θεωρεί πιο σημαντική από κάθε φίλο του μεμονωμενα, αλλά και πάλι αμφιβαλλω πολύ για την σχέση. Τωρα που πέφτει ο γαμος στο τραπέζι, πως στο καλό περιμένει να καθομαι εγω με τα παιδια μας να περιμενουμε να φανει? Από την αρχη που είμασταν μαζί, έτσι ήταν, αλλά τότε δεν με ενοιαζε τόσο και το χρεωνα και εν μερη στο νεαρό της ηλίκιας του συν το οτι ειχα και την αποσταση να με ξεγελάει. Και το θεμα ειναι, οτι αν και το εχουμε συζητησει ,δεν ξερω αν προτιθεται να αλλάξει και απο μεριας μου αν μπορω να το ανεχτω. Πείτε κατι ρε παιδια!
3