25.3.2015 | 16:29
παραφορα.
Παράφορο πάθος... Χωρίς λογική... Μόνο έτσι θα μπορούσα να περιγράψω αυτό που υπάρχει ανάμεσά μας. Παντα ημουν πολυ συμμαζεμενη, στο ντυσημο, τις σχεσεις μου, τα παντα.Μέχρι που τον γνώρισα και τον γνωρίζω ακόμα. Εδώ και 7 μήνες κάθε στιγμη διψαω για αυτον, τον θελω στην αγκαλια μου, να τον χαιδευω, να τον φιλαω, να κανουμε ερωτα.. Πρωτη φορα μου συμβαινει αυτο τοσο εντονα... Νιωθω αρρωστη!! Παρ' ολα αυτα ειναι υπεροχο να βιωνεις κατι τετοιο, και ειδικα οταν ειναι αμοιβαιο!!! Το προβλημα ομως ειναι αλλου... Ελειψη χωρου!!! Και οι δυο μενουμε στις οικογενειες μας υπο συνθηκες που τα σπιτια δεν ειναι ποτε αδεια, στους 7 αυτους μηνες ετυχε μονο 3 φορες, μια σε αυτον, μια σε 'μενα και μια σε εναν φιλο και παλι οχι για πολυ... Ισως δε το νιωθετε αλλα ολο αυτο ειναι μια κολαση (ασυγκρατητα νοιατα... :Ρ )... Ετσι συχνα καταληγουμε σε πυλωτες και ερημιες. Πολυ συχνα. Φυσικα και η συνευρεση σε.. Δημοσιους χωρους εξιταρει αλλα εκτος του οτι συχνα ειναι αβολη παντα υπαρχει ο φοβος να σε τσακωσουν ή να βρεθεις πρωταγωνιστης ταινιας χωρις σεναριο..
