ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε μαζί ενάμιση χρόνο, στα late 30's μας και οι δύο. Σε άλλες πόλεις, σχέση του σαββατοκύριακου. Παρόλο που εγώ ήμουν σκεπτική όσον αφορά στις δεσμεύσεις εσύ με έβαλες στο τριπάκι να σκέφτομαι να ζήσουμε μαζί, να έχουμε μέλλον, ίσως να ενώσουμε τα τσανάκια μας. Με έκανες να σκέφτομαι πάνες και κλάματα μες τα μαύρα μεσάνυχτα χωρίς να βγάζω φλύκταινες. Κι όμως είναι κανα πεντάμηνο τώρα που ερωτικά μόνο εγώ χτυπάω την πόρτα σου και συνήθως παίρνω τα -μεταφορικά- @@ μου. Κι όταν δεν είναι έτσι νιώθω πως ότι γίνεται μεταξύ μας είναι διεκπεραιωτικό, ίσα-ίσα για να μην φρικάρω από την αγαμία και αρχίσω την γκρίνια. Μου λες πως με αγαπάς. Και εγώ σε αγαπάω. Αλλά αυτό που διαχωρίζει εσένα και τους φίλους μου, που τους αγαπάω επίσης, είναι η ερωτική οικειότητα, που μέρα με την μέρα μοιάζει με μακρινή ανάμνηση. Παλιότερα θα με έπαιρνε από κάτω, πως με απορρίπτεις και έτσι. Πλέον συνειδητοποιώ πως, μιας και δεν μπορείς να μου προσφέρεις το minimum αυτών που χρειάζομαι, σε απορρίπτω εγώ. Σε παρακαλώ, κάνε κάτι πριν να είναι πολύ αργά ανάμεσά μας.