6.1.2014 | 19:23
ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ...
λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου... Την επόμενη μέρα πρέπει να αποχωριστώ το φίλο μου και να φύγω για επαγγελματικούς λόγους 520 χλμ. μακριά, άγνωστο για πόσο, ίσως και για πάντα. Προσπαθούμε κι οι δυο να μην αναφερθούμε στην επόμενη μέρα αλλά να χαρούμε τις στιγμές που μας απομένουν. Μου έχει ήδη πει παλιότερα πως μ' αγαπάει,πως είμαι η γυναίκα που ονειρευόταν και πως πιστεύει πως έχουμε μέλλον μαζί. Ξαφνικά με ρωτάει τι θα κάνουμε εμείς οι δύο τη χρονιά που έρχεται. Τι μπορώ να απαντήσω;;; Το ξέρω ότι μ' αγαπάει, αλλά αν δε γυρίσω πίσω, έχει νόημα να τον δεσμεύω; Τον αγαπώ και θέλω να είναι ευτυχισμένος, ξέρω όμως ότι θέλει μια σύντοφο και όχι απλά μια φωνή στο τηλέφωνο, μια γυναίκα που θα βλέπει μια στο τόσο... Δεν απαντάω... Λίγο αργότερα, μου λέει πως θα ήθελε να κάνει μαζί μου σχέδια για το μέλλον αλλά "ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή;" και με κοιτάζει ερωτηματικά... Απαντώ πως ναι, τώρα δε μπορώ να σχεδιάσω τίποτα ακόμα... Τι να κάνω; Τον αγαπώ και μ' αγαπά, αλλά να τον ταλαιπωρήσω για ένα αβέβαιο κοινό μέλλον;; Έχω το δικαίωμα;