ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι, διασχίζω (μετά πολλών κόπων και βασάνων λόγω της ημέρας) τα Διόδια Ελευσίνας στο ρεύμα προς Κόρινθο. Μόνος μου στο αυτοκίνητο, παρατηρώ τους γύρω από εμένα (κατά μια έννοια) ''συνταξιδιώτες'' μου, οικογένειες ως επί το πλείστον, να φεύγουν και εκείνοι από την Αθήνα για Πάσχα. Και αρχίζω να σκέφτομαι το γιατί εγώ να είμαι μόνος μου και όλοι οι άλλοι με τις οικογένειες τους, την παρέα τους, άλλοι ζευγάρια κλπ. Και μετά, μου έρχονται μνήμες από το αρκετά μακρινό πλέον παρελθόν, τότε που και εγώ πήγαινα με την πατρική μου οικογένεια για Πάσχα, αλλά όχι και με την καλύτερη δυνατή διάθεση και όρεξη για το συγκεκριμένο ταξίδι (καταλαβαίνετε...) Πολλές φορές θα ήθελα να μην πάω πουθενά, μα πουθενά όμως, από το να πάω για Πάσχα με την οικογένειά μου. Και όταν φτάναμε, άρχιζα να μετράω τον χρόνο ανάποδα για το πότε θα φύγουμε. Φυσικά, ποτέ δεν το εξωτερίκευσα όλο αυτό, για λόγους που ο καθένας μπορεί να καταλάβει. Απλώς, έκανα υπομονή. Όταν ταξιδεύαμε λοιπόν, θυμάμαι ακόμα και σήμερα να βλέπω κάποιους στα Διόδια να είναι μόνοι τους μέσα στο αυτοκίνητό τους και σκεφτόμουν ότι, πολύ θα το ήθελα και εγώ όλο αυτό. Τους ζήλευα, για να το πω πιο σωστά. Εδώ και πολλά χρόνια είμαι μόνος μου. Δεν υπάρχει πλέον η πατρική οικογένεια, ούτε το ''καθιερωμένο'' ταξίδι εκτός Αθηνών για το Πάσχα. Και κάνοντας έναν παραλληλισμό, μακάρι να μπορούσα να διαβάσω την σκέψη όλων αυτών των ''συνταξιδιωτών'' μου, που τυχαία βρεθήκαμε μαζί στα Διόδια την Μεγάλη Παρασκευή και να ήξερα, πόσοι από αυτούς πραγματικά κάνουν αυτό που θέλουν και πόσοι όχι. Πόσοι θα προτιμούσαν τους εαυτούς τους στην θέση του οδηγού, χωρίς άλλο άτομο στο αμάξι. Κάποιοι στα Διόδια κοίταζαν και εμένα. Κάποιοι χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, κάποιοι άλλοι ίσως επειδή ήμουν μόνος μου και αναρωτιόντουσαν, πού πάει αυτός; Ενδεχομένως και κάποιοι ίσως από ''ζήλια'', όπως έκανα και εγώ, μια φορά και έναν καιρό, πριν από πολλά πολλά χρόνια...