ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρίν από 5 μέρες συνάντησα τυχαία στο δρόμο τον πρώην μου.Είχα να τον δω 2 χρόνια,από τότε δηλαδή που χωρίσαμε,δεν είχαμε ξαναειδωθει.Δεν γινόταν να μη μιλήσουμε,ήρθαμε face to face.Είπαμε τα κλασικά "τί κάνεις", "πώς είσαι",και τελικά καταλήξαμε να πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο.Πήγαμε κάπου,κι εκεί μιλήσαμε για πολλή ώρα,και μετά φιληθηκαμε,μόνο αυτό όμως τίποτα περισσότερο,το λέω ειλικρινά.Εκείνος είναι ελεύθερος,εγώ όμως έχω σχέση.Ξέρω ότι δεν υπάρχει δικαιολογία γι'αυτό που έκανα,κι ο,τι κι άν πείτε θα έχετε δίκιο.Άν πω ότι δεν μπόρεσα να ελέγξω τον εαυτό μου,θα σκεφτείτε πως είναι η γνωστή δικαιολογία,και πάλι δίκιο θα έχετε,όμως έτσι ένιωσα,αφέθηκα.Τότε που χωρίσαμε,δεν ήταν επειδή συνέβη κάτι άσχημο π.χ.απιστία ή κάτι άλλο,χωρίσαμε γιατί καταλάβαμε και οι δύο ότι δεν έχουμε να δώσουμε κάτι παραπάνω στη σχέση.Αυτό το γράφω για να πω ότι δεν είχαμε κάποια άσχημη εμπειρία ο ένας απ'τον άλλο,και ο χωρισμός μας έγινε σε πολύ καλό κλίμα.Και τώρα εκείνος μου λέει ότι θέλει να είμαστε ξανά μαζί,να κάνουμε μια νέα αρχή.Του είπα ότι έχω σχέση,και μου απάντησε πως δεν θα με πιέσει,η απόφαση θα είναι δική μου και θα τη σεβαστεί όποια κι αν είναι.Στη σχέση που είμαι,είμαι καλά,αλλά μετά απ'αυτό δεν ξέρω... Να αφήσω κάτι που είναι πιο σίγουρο και να πάω σε κάτι που μπορεί να είναι αμφίβολο; Δεν το λέω αυτό γιατί σκέφτομαι συμφεροντολογικα,το λέω γιατί φοβάμαι μην πληγωθω.Δεν μπορώ να μιλήσω γι'αυτό που συνέβη ούτε στην αδελφή μου και στην καλύτερη μου φίλη,που είναι οι δύο άνθρωποι με τους οποίους νιώθω άνετα και εμπιστεύομαι.Αυτή τη στιγμή,νιώθω ότι δεν έχω μυαλό μέσα στο κεφάλι μου,έχω ένα κουβάρι που προσπαθώ να ξετυλιξω και να φτάσω στην άκρη.Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε,και θα δεχθώ κάθε κριτική.