ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι πολύ θυμωμένη με τη μητέρα μου. Είχα κάνει αγώνα και μετά από διάβασμα, ψάξιμο, απορρίψεις στην αναζήτηση εργασίας, εκμετάλλευση σε διάφορες δουλειές, βρήκα μια δουλειά που ήμουν επιτέλους ευχαριστημένη. Η μητέρα μου επειδή ζηλεύει όποτε δει τα παιδιά της ευτυχισμένα, μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο για παραιτηθώ. Έφτασε στο σημείο να πάει στην εργασία μου, είπε πολλά παλαβά πράγματα και έφερε τα πάνω κάτω. Έχασα τη δουλειά μου και το καταχάρηκε. Έχει περάσει 1,5 χρόνος δεν έχω καταφέρει να βρω κάτι. Έχω γυρίσει όλη την πόλη πλέον. Της είπα να ψάξει και να μου βρει η ίδια η οποία φρόντισε να μείνω άνεργη. Έκανε κάποιες απόπειρες και σταμάτησε. Άκουσε κι αυτή κάμποσα όχι. Σήμερα μίλαγε στο τηλέφωνο με μία φίλη της. Εγώ εκείνη την ώρα μπήκα στο σπίτι. Δεν με είδε, ούτε με άκουσε. Από ότι κατάλαβα, ρώτησε η φίλη της αν βρήκα δουλειά. Η μητέρα μου απάντησε "όχι, όχι, δεν ψάχνει πια και είμαι πολυυυυ στεναχωρημένη. Ναι, ναι, εγώ της το λέω να συνεχίσει το ψάξιμο, βεβαίως, ναι, φυσικά, ναι, έτσι πρέπει". Ωραία μάνα... Έβαλε το χέρι της να χάσω τη δουλειά μου, αλλά αυτό δεν το λέει φυσικά παραέξω, παρά μόνο με παρουσιάζει σαν πρόβλημα, ότι την στεναχωρώ επειδή προφανώς την επιβαρύνω οικονομικά. Το τι έχω περάσει εγώ μαζί της δεν το λέει. Το ότι δεν κοιμάμαι τα βράδια απο το άγχος δεν το λέει. Το ότι κλαίω από απόγνωση δεν το ξέρει κανένας. Το ότι δεν έχω ούτε 2 ευρώ για να βγω για καφέ δεν το λέει. Εν τω μεταξύ οι φίλες της μόνο να ρωτάνε και να κάνουν υποδείξεις ξέρουν. Δεν βοήθησε καμία στην εύρεση εργασίας. Ρωτάνε καθαρά από περιέργεια. Αυτό γίνεται κατ εξακολούθηση. Αφού έκλεισε το τηλέφωνο και με είδε μπροστά της τα έχασα. Της ανακοίνωσα ότι αφού με θεωρεί βάρος και της προκαλώ τόσο μεγάλη στεναχώρια, σε λίγες μέρες θα μαζέψω τα πράγματα μου και θα πάω στον σύντροφο μου. Έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Γνωρίζω πολύ καλά πως αν φύγω από κοντά της θα πονέσει και για αυτο ακριβώς θα το κάνω. Να μάθει να προσεχει και τα λόγια της και τις πράξεις της. Και το θέμα είναι πως με έβλεπε συνέχεια απογοητευμένη και στεναχωρημένη από το ψάξιμο και δεν έλεγε πότε " τι βλακεία έκανα, εγώ φταίω για αυτό που συμβαίνει, κακώς ανακατελυτηκα". Αντιθέτως, μου έλεγε "δεν τρέχει τίποτα, δεν είσαι η μοναδική χωρίς δουλειά". Στη φίλη της όμως δήλωσε στεναχωρήμενη, ρίχνοντας όμως πάνω μου την ευθύνη. Τι να πεις... Και φυσικά ούτε με την επιλογή του συντρόφου μου είναι εντάξει, απλά και μόνο επειδή είναι απόφοιτος λυκείου. Το τι έχει πει και για αυτον είναι άλλη ιστορία. Προσπάθησε κάποια στιγμή να μου διαλύσει και τη σχέση, όμως ο σύντροφος μου την έβαλε στη θέση της και δεν θέλει να την βλέπει. Λες και την πείραξε ο άνθρωπος... Δεν ξέρω γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Γιατί δεν αφήνει να κάνω τις επιλογές μου και να ζήσω όπως θέλω τη ζωή μου. Έχω μια αδερφή 2 χρόνια μεγαλύτερη. Και σε εκείνη τα ίδια έκανε. Δεν μιλάνε πια.