ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω ανάγκη από κάτι καθαρό.Θέλω να πλυθώ και να φορέσω καθαρά ρούχα. Να βρεθώ σ’ έναν ήσυχο τόπο με θέα. Να πατάω στο χώμα, στο χορτάρι και όταν κοιτάζω επάνω να βλέπω ουρανό και όταν κοιτάζω μπροστά να βλέπω ορίζοντα. Εγώ μονάχα και όσα χωράν τα μάτια μου.Να κάτσω κάπου, σ’ ένα βράχο ας πούμε και ν’ αγναντέψω. Μόνο αυτό. Χωρίς παλιές σκέψεις, χωρίς παλιές έννοιες. Την αίσθηση μονάχα. Την αίσθηση ότι υπάρχω και είμαι εδώ.Ύστερα θέλω να ΄ρθει κάποιος να κάτσει κοντά μου. Απλά να νοιώσω μια παρουσία και μόλις στρέψω το βλέμμα να δω δυο μάτια καθαρά να με κοιτούν κατάματα. Να κάτσουμε να κουβεντιάσουμε. Να μιλήσω και να μ’ ακούσει. Να μιλήσει και ν’ ακούσω. Δυο κουβέντες να πούμε ελεύθερα και αληθινά. Δεν θέλω πολλά λόγια. Δυο κουβέντες να πω, απ’ αυτές που τις λες και ύστερα αναπνέεις βαθυά και γεμίζεις ουσία και οξυγόνο, σαν να ξεκουράστηκες, σαν να εκπλήρωσες ένα χρέος, σαν χάρισμα.Δυο κουβέντες ν’ ακούσω, απ’ αυτές που όταν μπαίνουν μέσα σου νοιώθεις ότι κάτι λειψό συμπληρώθηκε,σαν να διψούσες και να είπιες νερό, σαν κέρδος αναπάντεχο.Θέλω να κάτσω εκεί όσο θέλω κι ας κάτσει όσο θέλει και η παρουσία δίπλα μου. Θέλω να βλέπω, μονάχα, δυο μάτια ανθρώπινα και τον ζωντανό χώρο. Έτσι απλά κι ελεύθερα.Ύστερα, κάποια στιγμή θα θελήσω να φύγω. Φεύγωντας θα ξέρω ότι υπήρξα, κάποτε για κάμποσο, σ’ ένα παρόν. Σε δικό μου παρόν και ότι φεύγω για μια συνέχεια στην οποία δεν θα είμαι ίδια. Ένα παρόν ρίζωσε σαν σπόρος μέσα μου και έχω τώρα την προσμονή για τον καρπό που θα μου δώσει μετά, στο μέλλον. Άλλα η παρουσία μου είπε: Χωρίς σπόρο καρπό δεν έχει. Χωρίς παρόν μέλλον δεν έχει.Και όταν ρώτησα για το παρελθόν, η παρουσία μου είπε: χώμα είναι το παρελθόν. Χωράφι για σποράκια. Να το σκάβεις που και που και να το καθαρίζεις.