ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρήκα χαμένη γιαγιά να περπατάει στη μέση δρόμου διπλής κυκλοφορίας και να προσπαθεί να σταματήσει αυτοκίνητα και φορτηγά. Τη φώναξα, με δυσκολία την ανέβασα στο πεζοδρόμιο. Φαινόταν χαμένη, δεν ήξερε πού μένει, δεν ήθελε να έρθει μαζί μου, ήθελε να πάει στο παιδί της στον Κόκκινο Μύλο. Πήγα στο αστυνομικό τμήμα να το αναφέρω πριν την πατήσουνε, δυο στενά πιο κάτω. Στο γραφείο αστυνομικού υπηρεσίας ήταν 3 άτομα, ο ένας μόλις βγήκε από τη σχολή, τσιγάρο αναμμένο στο ένα χέρι, στο άλλο καφέ, με το ζόρι άνοιξε το παράθυρο να μου μιλήσει. Του είπα το σκηνικό και μου απάντησε "Πάρτε το 100, τι να σας κάνω εγώ;". Νόμισα ότι μου κάνει πλάκα. Επέμεινε κιόλας, να καλέσω το 100 και εκείνοι θα τους ειδοποιήσουνε, "να αφήσω το τμήμα και να βγω στο δρόμο;". Πριν με πάνε μέσα για εξύβριση ευτυχώς βγήκε ένας παλιότερος, καλός άνθρωπος, κράτησε περιγραφή, στοιχεία, τι μου είπε η κυρία και φάνηκε ότι τη συμπόνεσε γιατί από τα συμφραζόμενα η κυρία μάλλον προσπαθούσε να πάει στο παιδί της στο νεκροταφείο. Ρε παιδιά, μπαίνετε στην αστυνομία, είναι στην περιγραφή καθηκόντων να βοηθήσεις τον πολίτη, μπορεί να ήταν η μάνα σας η κυρία, λίγη ανθρωπιά πια και συνείδηση.