ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ναι γεια σας. Δεν ξέρω γιατί γράφω εδώ, αλλά στην τελική υποθέτω ότι είναι καλύτερα από το τίποτα. Το θέμα μου λοιπόν είναι ότι έχω φτάσει 24 και είμαι ακόμη παρθένος, χωρίς να έχω κάνει ποτέ τίποτα με κοπέλα και χωρίς καν να έχει υπάρξει ποτέ κάποια που να ξέρω ότι ενδιαφέρεται. Όταν είσαι ακόμη στο σχολείο αυτό δε σε απασχολεί τόσο γιατί χαβαλές και διαβάσματα και ιστορίες, όταν μπαίνεις πανεπιστήμιο τότε σαφέστατα σε απασχολεί γιατί αυτά είναι τα καλύτερα και πιο ελέυθερα 4 χρόνια της ζωής σου και αλίμονο αν τα σπαταλήσεις μόνο διαβάζοντας, και τέλος όταν παίρνεις και το πτυχίο σου και μένεις στην ανεργία τότε σε πνίγει και σε ρίχνει σε σημείο να μην έχεις όρεξη να κάνεις τίποτε άλλο.Η αλήθεια είναι ότι στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο δεν πρόσεχα πολύ τον εαυτό μου και είχα παραπάνω κιλά, ακμή, καθόλου στυλ κλπ, και κάποιες χυλόπιτες που ήρθαν εκείνη την εποχή ήταν αρκετά σκληρές και μου δημιούργησαν θέματα στην προσέγγιση του άλλου φύλου, μετά ήρθε μια ακόμη γερή απόρριψη στα χρόνια του πανεπιστημίου μετά από μήνες προσπαθειών που με πήγε πίσω αρκετούς μήνες για να την ξεπεράσω, και τέλος ήρθε μια ακόμη τελευταία απόρριψη από μια κοπέλα για την οποία βίωσα πρώτη φορά τόσο έντονα συναισθήματα και για πρώτη φορά ανοίχτηκα τόσο πολύ, αλλά στο τέλος ήρθε, τί έκπληξη, μια ακόμη απόρριψη με την οποία λίγο-πολύ παλεύω ακόμα.Με όλα αυτά απομονώθηκα, έχασα αρκετούς φίλους, και όσους έχω δεν τους νιώθω τόσο κοντά μου όσο θα ήθελα και ακόμη και όταν είμαι μαζί τους μπορώ να πω αισθάνομαι αρκετά μόνος. Περνάω πολλές ώρες στο σπίτι και ειδικά όσο βραδιάζει δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά από την άλλη όποτε βγαίνω έξω μετά γυρνάω σπίτι και νιώθω ότι το μόνο που με εκφράζει είναι όλη η δισκογραφία των Smiths.Ειλικρινά δεν έχω ιδέα αν μια δουλειά θα με έκανε κάπως καλύτερα ή αν έβρισκα μια κοπέλα θα με κινητοποιούσε να κυνηγήσω περισσότερο κάποια δουλειά, αλλά χωρίς κανένα από τα δύο είναι απλά άσχημα. Έχω περάσει από τη φάση που κατηγορούσα τις γυναίκες ή την τύχη ή ο,τιδήποτε άλλο για όλο αυτό, αλλά μεγαλώνοντας βλέπεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα και ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν ξέρω αν με θεωρώ άσχημο ή όχι. Υπάρχουν μέρες που είμαι καλά με την εμφάνισή μου, και κάποιες άλλες που δεν είμαι. Επίσης δε μου λείπει τόσο η αυτοπεποίθηση όσο νιώθω μειονεκτικά απέναντι στις γυναίκες λόγω έλλειψης εμπειριών. Όσο και αν ανοιχτώ, αυτό θα είναι ένας αστάθμητος παράγοντας για μένα που πιστεύω ότι φαίνεται προς τα έξω.Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι πιστεύω ότι θα ήμουν πολύ καλός σε μια σχέση και θα είχα πράγματα να προσφέρω, και όσο βλέπω να είναι έχουν κοπέλες άτομα με τις χειρότερες σεξιστικές νοοτροπίες που τους φέρονται με το χειρότερο τρόπο νιώθω ακόμη χειρότερα. Δεν ξέρω, όλα αυτά τα "όλα θα έρθουν με τον καιρό" και "ωωω μα για όλους υπάρχει κάποιος εκεί έξω!" μου φαίνονται τελείως γραφικά πλέον, αφού ο καιρός έχει περάσει, οι εφηβικές κομεντί δεν είναι αναμνήσεις αλλά αναπόληση χαμένων ευκαιριών, και το να ζήσω τον έρωτα στα 40 μου φαίνεται το ίδιο με το να μην τον ζήσω ποτέ. Αυτά τα παθέτικ πραγματάκια είχα να πω, και ευχαριστώ όσους διάβασαν όλο το κείμενο επίσης.