ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο στα 20...ήταν άρρωστος τέσσερα χρόνια και είχε ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ..Νιώθω άσχημα που το λέω αλλά προς το τέλος ευχόμουν να φύγει...να μην πονάει..να ξεκουραστεί..Και έφυγε....Σχεδόν πριν 5 χρόνια...Δεν το έχω ξεπεράσει...Μου λείπει τόσο πολύ που ματωνω..Πώς θα ήταν αν ήταν εδώ...Πώς θα είχε εξελιχθεί η ζωή μου...Δυνατή και ζέστη αγκαλιά είχε..Δεν πρόκειται να βρω ξανά σαν κι αυτή καμία...Πόσο πολύ μου λείπεις...Πόσο θα θελα να σηκωθώ και να σε δω να σκαλίζεις κάτι μέσα στο σπίτι...Λείπεις...Φοράω πάντα τις ζώνες σου...Και το ρολόι σου...Σκληρή η ζωή...Πάλεψες σκληρά Αλλά σε νικησε..Από τότε απλά φοβάμαι...Ναι τα έχω καταφέρει όλα μόνη μου...στηρίζω τη μητέρα μου...Όμως μέσα μου φοβάμαι..Ψάχνω συντρόφους που να σε θυμίζουν...Θέλω έναν άντρα με αρχοντιά...Και με μουστάκι...Όπως ήσουν εσύ..Ξέρω πως κάπου είσαι...Νιωθω την παρουσία σου...Αχ μωρέ μπαμπά.........................................................................................................................................