ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγόρι μου είναι παθολογικά ζηλιάρης! Πραγματικά ώρες ώρες δεν μπορώ να καταλάβω καν τον τρόπο σκέψης του. Για παράδειγμα,μπορεί να του λέω το πρόγραμμα της ημέρας μου ή κάτι που διαπίστωσα/έμαθα/έπαθα κλπ και να κάνει διάφορους συνειρμούς και να καταλήγει ότι τον απατάω! Δεν θέλει να βγαίνω ούτε μία απλή βόλτα,ούτε έναν απλό καφέ,με έχει απομακρύνει από τις φίλες μου,δεν θέλει καν να μιλάω σε αγόρια.Η μόνη μου έξοδος εκτός της σχολής μου είναι το σούπερ μάρκετ και όταν μία στο τόσο πάω να ψωνίσω κάτι για εμένα (ρούχα, παπούτσια κλπ) στα οποία όμως βάζει όριο χρόνου και τις προϋποθέσεις ότι κάθε τόσο θα του αναφέρω τι κάνω και αυτά που θα αγοράσω θα είναι όπως τα θέλει εκείνος. Δεν θέλει να βάφομαι,να ντύνομαι όμορφα,ότι πιο φαρδύ σε ρούχο τόσο καλύτερο γι'αυτόν,όταν μιλάω στο τηλέφωνο πρέπει να του στέλνω μήνυμα εκείνη τη στιγμή με ποιον μιλάω και ακόμα κι αν είναι άτομο από την οικογένειά μου δεν με πιστεύει και νομίζει πως μιλάω με άλλον, ελέγχει το πρόγραμμα της σχολής μου γιατί νομίζει πως θα του πω ψέματα ότι έχω μάθημα και θα πάω για καφέ, ανακατεύεται ακόμα και το τι βρακί θα φορέσω (κυριολεκτικά όμως) ακόμα και φωτογραφίες μου ζητά να του στέλνω (ζούμε από απόσταση λόγω σχολών) για να δει ότι δεν έχω βαφτεί και ότι δεν έχω φορέσει καμιά φούστα ή καμιά μπλούζα ανοιχτή! Έλεος δηλαδή, βαρέθηκα! Και ούτε καν του έχω δώσει δικαιώματα! Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι μου τρώει την ίδια μου τη ζωή,τα φοιτητικά μου χρόνια,τη νεότητα μου! Είμαι από τα 17 μαζί του και δεν έχω βιώσει τίποτα! Και τώρα που είμαι 20 νιώθω μίζερη με την καθημερινότητα μου να είναι σπίτι-σχολή, σχολή-σπίτι και πάλι τα ίδια! Θα τον άφηνα αλλά έχω αισθήματα γι'αυτόν και δεν μπορώ!