ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στο σχολειο απο τη πρωτη γυμνασιου μεχρι το τελος του λυκειου ημουν ερωτευμενη με ενα παιδι το οποιο ηταν θα ελεγα το πιο κλειστο ατομο που εχω γνωρισει.Στο σχολειο μπηκα πολλες φορες μπροστα οταν τον κορόιδευαν,ειχε τυχει να τη πληρωσω κι εγω αλλα δε με πειραζε γιατι ειχε παραγινει το κακο με αυτη τη κατασταση και κανεις δε βοηθουσε. Οταν ημασταν μπροστα σε αλλους παντα θα με βριζε,η θα ελεγε οτι δεν μιλαει καν μαζι μου και οτι αν θελουν να τα βαζουν μαζι του να μην ερχονται και σε μενα γιατι δεν εχουμε καμια σχεση. Ειχαμε ανταλλαξει πολυ λιγες κουβέντες αλλα παντα οταν γινοταν κατι πολυ ασχημο στη ζωη μου (απώλειες αγαπημένων προσώπων) χωρις να μου μιλαει στα διαλείμματα καθοταν διπλα μου και απλα μου εδινε το ακουστικό του να ακουσουμε μαζι.ειχαμε τα ιδια γουστα στη μουσικη. Πλεον εγω φοιτήτρια στο 3ο ετος,εκεινος παρατησε το σχολειο στη τριτη λυκειου γιατι εμπλεξε με διαφορες παρεες απο οσο εμαθα.(δε θελω να επεκταθώ σε αυτο το θεμα) Ξαναεδωσε φετος..Εγω πηγα να δωσω μαθημα και τον ειδα που ηρθε να γραφτεί στη σχολη μου.Δε περιμενα καν να μου μιλησει..τοσα χρονια ειχα μαθει τις αντιδράσεις του..και δε περιμενα να γινει και κατι σπουδαίο. Και τον ειδα να ερχεται να με αγκαλιάζει σφιχτά και να φευγει.Ετσι στο ακυρο,δεν το ειχε κανει ποτε αυτο.Δε το περιμενα ειδικα μετα απο τοσα χρονια.Πιστευα οτι θα με ειχε ξεχασει.Δεν εκανε και κίνηση ποτε του τοσα χρονια για να πιστεύω κατι διαφορετικο ισα ισα τα πιο πολλα που εκανε αλλα μου έδειχναν.Δε ξερω τι να σκεφτω..Πειτε μου τη γνωμη σας.