ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου φαίνεται αδιανόητο ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν έχω φίλους και γενικά κανέναν άνθρωπο στη ζωή μου κι ότι θα πεθάνω μόνος μου. Το σκέφτομαι κάθε μέρα αυτό το πράγμα. Έχω κάππιους γνωστούς που τους βλέπω σε ιδιαίτερες περιστάσεις. Τίποτα άλλο. Και δεν είμαι απομονωμένος, μες στην πόλη ζω. Μεγάλωσα, έγινα μεσήλικας και δεν έχω ούτε φίλους ούτε έρωτα ούτε τίποτα στη ζωή μου. Και δεν βλέπω κανέναν άνθρωπο να γνωρίζεται με τους άλλους έξω, όπου πάω είναι ήδη σχηματισμένες παρέες. Νιώθω σαν να περιμένω την επόμενη ζωή για να ζήσω πραγματικά. Κάποιοι θα πουν να δράσω αποφασιστικά, να βγω έξω και να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου, ότι εγώ φταίω, είναι επιλογή μου κτλ. Δηλαδή τι ακριβώς να κάνω; Να βγω έξω και να πιάσω κουβέντα σ' όποιον περνάει; Οι ασχολίες μου είναι συγγραφή, διάβασμα, προβολές, δεν υπάρχει παρέα για τίποτα από αυτά κι είναι κάπως ενδιαφέροντα της απομόνωσης αυτά που μου αρέσουν. Αλλά πραγματικά μου φαίνεται αδιανόητο κάποιες φορές ότι έτσι θα περάσει όλη μου η ζωή, έτσι όπως πέρασαν τα τελευταία δέκα χρόνια, θα περάσουν κι άλλα δέκα κι ούτω καθεξής. Είμαι αυτό που λένε ''πέρασε και δεν ακούμπησε'' όσον αφορά τη σχέση μου με τη ζωή και τους άλλους και δυστυχώς τώρα μεγάλωσα και τα χρόνια δε γυρίζουν πίσω. Κάθε μέρα ασκούμαι στη σιωπή.