ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι πεθανες ή κατι τετοιο.Στην καλυτερη οτι δεν σε γνωρισα ποτε.Οτι δεν υπηρξες καν.Ουτε καν.Προτιμω να με βγαλω,τελικα,τρελη(αν δεν τα'χω ηδη χαμενα),παρά να αποδεχτω οτι με πληγωσες και τοσο και παλι.Αληθεια πώς μπορεσες να το κανεις?Και κυριως πώς μπορεσα να στο επιτρεψω να το κανεις?Ποσο βλαμμενη ειμαι πια?Αλλά βλεπεις οταν αγαπας καποιον,οταν θες καποιον,οταν εχεις περιμενει καποιον τοσο πολυ και για τοσο καιρο,δεν υπολογιζεις τιποτα.Πεφτεις με τα μουτρα κι οπου σε βγαλει.Εμενα εκατσε σε αδιεξοδο.Αυτο που με τρελαινει,ομως,κυριολεκτικα ειναι οτι εσυ εισαι μια χαρα κι εγω σε αποδομηση.Λυπαμαι,αλλά δεν ειμαι τοσο μεγαλοψυχη για να σου ευχηθω να σου πανε ολα καλα.Λυπαμαι,αλλά δεν αντεχω να το κανω οταν εγω κρεμομαι απο μια κλωστη.Που βρισκω το κουραγιο και συνεχιζω καθε μερα,ουτε που ξερω.Κι οχι τιποτε άλλο,καθημερινα,ενδεχομενως,παιρνω κι αλλους στο λαιμο μου.Τη ζωη μου εγω την μπιπ...και μία και καλη εξασφαλισα θεση πρωτο καζανι αριστερα.Δεν πειραζει,ετσι κι αλλιως η κολαση εχει πολλες κενες θεσεις κι ειμαι απο τις γυναικες που δεν αντεχουν το κρυο.Φυσαει αδιαφορια,να ντυνεσαι καλα.Σ'αγαπαω.Καληνυχτα.