2.3.2015 | 17:30
Πέρασε άραγε το τρένο;
Νεότερη δεν ήξερα τι ήθελα, δεν ήξερα "κατά που να κάνω". Τέλειωσα το σχολείο και μπήκα σε μια αδιάφορη για μένα σχολή. Μετά από λίγο άρχισαν τα προβλήματα, όλα μαζί, οικογενειακα, υγείας, οικονομικά, όποτε σε συνδιασμό με την αδιάφορη σχολή, δεν ήθελα και πολυ, απλός εγκατέλειψα κι έπιασα δουλειά. Όλα μου τα χρόνια με απασχολούσε αυτό, είναι το "αγκάθι" μου. Πάντα ήθελα αλλά δεν ήξερα τι. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, στα 28 μου χρόνια, που άργησα κάπως αλλά βρήκα αυτό το "τι". Ο κύριος λόγος δεν είναι η επαγγελματικη αποκατάσταση/καριέρα, άλλα η αγάπη μου για τον συγκεκριμένο τομέα, η δίψα για γνώση, ναι θέλω να το κάνω, θέλω να έχω γνώσεις πάνω σε αυτό, θέλω να είναι ο τομέας μου. Αλλά φοβάμαι ότι άργησα πάρα πάρα πολυ.. ότι με πήραν τα χρόνια.. κ πέφτω σε μελαγχολία. Αξίζει τον κόπο να το τολμήσω ή είναι μάταιο πια?
