ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μην μπορώντας να συνεχίσω να είμαι άνεργη, και έχοντας εξαντλήσει κάθε απασχόληση τύπου χόμπι, καθημερινές δουλειές, κλπ, αποφάσισα να ξεκινήσω την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής στον τομέα που σπούδασα.Ευτυχώς, βρήκα καθηγήτρια που με δέχτηκε, πρόθυμη, με κατατόπισε και μου έδωσε κάποιες πληροφορίες για βιβλιογραφίες κλπ, και περιμένει την επίσημη πρόταση μου για το θέμα, καθώς και δρομολογείται το να οριστεί τριμελής επιτροπή για την εργασία. Ως εδώ καλά.Έλα όμως, που η συνεχής απόρριψη βιογραφικών που έχω στείλει τα τελευταία χρόνια και η παρατεταμένη ανεργία με κάνουν να αισθάνομαι ανασφαλής. Να νιώθω μετέωρη στο αν μπορώ να τα καταφέρω, στο αν θα βρω άτομα που θα συνεργαστούν μαζί μου για να συλλέξω δεδομένα, κλπ κλπ κλπ... Έχω μια κλίση στη μουσική και τις ξένες γλώσσες και η καθηγήτρια μου πρότεινε να τα τελειοποιήσω, πχ να παω ωδειο για επισημο πτυχιο στο οργανο που εχω μαθει απο μονη μου ερασιτεχνικα και να παρω το αντιστοιχο proficiency στη δευτερη ξενη γλωσσα που γνωριζω (επειδή πραγματικά μπορώ, απλά...αγχώνομαι για το αν θα τα καταφέρω).Γενικα...ενα αγχος ολοκληρο η κατασταση. Και το στεναχωρο ειναι οτι ενω θελω να προχωρησω τις σπουδες μου, επειδη γενικα μου αρεσει ο τομεας, κατι με πιανει υποσυνειδητα και Φ Ο Β Α Μ Α Ι αν θα τα καταφερω.Δεν ξερω αν φταιει επίσης το οτι μου δημιουργηθηκε επισης μεγαλο αγχος πριν χρονια λογω καποιων οικογενειακων θεματων με "συγγενεις", οι οποιοι -πραγματικα χωρις ποτε να μαθω το γιατι- προσπαθουσανε να με κανουν να αισθανθω ο πιο αχρηστος ανθρωπος του κοσμου, ειδικά όταν ξεκίνησα μεταπτυχιακές σπουδές. Μιλαμε για ατομα σεβαστής ηλικίας καθώς και τα παιδιά τους. Η ολη κατασταση απο τη συμπεριφορα τους μου προξενησε κριση πανικου και εκανα να συνελθω 1 χρονο ωστε να μπορω πια να μην ταραζομαι απο το τι μου λεγανε ( ΧΟΝΤΡΑ πραγματα για τα οποία άλλος στη θέση μου θα προχωρούσε σε μήνυση).Θέλω να είμαι συνεπής, ειλικρινής και ξεκάθαρη σε ο,τι δουλειά κάνω. Όπως και στις παλιότερες δουλειές που ήμουν, όσο και στο μεταπτυχιακό μου, τήρησα τα χρονοδιαγράμματα και τις υποχρεώσεις μου, κατάφερα να ολοκληρώσω τη διπλωματική μου και να κάνω την έρευνα και πήγαν όλα καλά. Δεν ξέρω...το ενθουσιώδες (30χρονο) παιδί μέσα μου, όπως και ο σύντροφός μου, μου λένε να μην φοβάμαι και να συνεχίσω με το κεφάλι ψηλά να κάνω τους στόχους μου πραγματικότητα. Γιατί μπορώ. Και γιατι τωρα ειναι η καλύτερη ευκαιρία, που δεν έχω υποχρεώσεις, παιδιά κλπ.Μια άλλη μικρή φωνή όμως μέσα μου λέει πως τα θέλει πολύ όλα αυτά, αλλά φοβάται αν θα τα καταφέρει... κι αν είναι ικανή μετά από τόσα χρόνια ανεργίας να μπει σε ένα πρόγραμμα αυστηρό. Αν κάποιος από εσάς βρέθηκε σε παρόμοια θέση ποτέ, ας με κράξει που φοβάμαι και αγχώνομαι, και αν κατάφερε να τα διαχειριστεί όλα αυτά κάπως καλύτερα, ας μας μιλήσει για το πως...! Ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενο μου...