ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι αποφασεις ειναι θεμα συναισθηματος.Γι' αυτο χρειαζεται εμπειρικη προσπαθεια.Αυτο ειναι η εφηβεια.Ειναι η διαδικασια στην οποια ο εγκεφαλος δημιουργει την προσωπικοτητα ταυτιζοντας γεγονοτα και εμπειριες με συναισθηματα και για να γινει αυτο πρεπει να δοκιμασεις πολλα, να πειραματιστεις, να εχεις επιλογες.Αν αυτο δεν το εχεις κανει, πρεπει να εξαναγκασεις τον εαυτο σου να κανει επιλογες για να αποκτησεις ερεθισμα και εμπειρια.Γι' αυτο οι ανθρωποι εχουν τοσο μεγαλη περιοδο αναπτυξης, γιατι πρεπει να κοινωνικοποιηθουν.Πρεπει, ως παιδια, να δοκιμασουν το σωμα τους, τις νεες τους ικανοτητες, να εξερευνησουν το νεο τροπο σκεψης τους, καθως αυτη απο συγκεκριμενη γινεται αφηρημενη.Και αυτη την αφηρημενη σκεψη πρεπει να εχουν τροπο δημιουργικο να την καλλιεργησουν, ωστε να ωριμασει και να μπορεσουν να τη χρησιμοποιησουν.Το σχολειο και η οικογενεια δε βοηθουν, αντιθετα εμποδιζουν την κοινωνικοποιηση.Δεν επιτρεπουν στους εφηβους να καλλιεργησουν ολες τις αλλες ικανοτητες τις οποιες εχουν.Τους βαζουν υποχρεωτικα σ' ενα ναρθηκα και οταν βγαινουν απο αυτον εχουν ατροφιες.Ο ανθρωπος ειναι καταδικασμενος να ζει συνεχως στο μελλον.Αυτη ειναι η διαφορα του απο τα ζωα αλλα και τα μικρα παιδια.Αυτα ζουν μοναχα στο παρον.Ξερουν μονο να αντιδρουν στα εξωτερικα ερεθισματα.Οι ανθρωποι σκεφτονται πολυ.Ειναι απιστευτα πολυποκλοκος ο ανθρωπινος νους.Οι ανθρωποι με τη σκεψη διαμορφωνουν την προσωπικη τους ζωη, την κοινωνια, αλλαζουν την ανθρωποτητα, καταστρεφουν τον εαυτο τους ή ολοκληρο τον κοσμο.Οι ανθρωποι ειναι δυστυχισμενοι εξαιτιας των σκεψεων.Ειναι δυστυχισμενοι επειδη ζουν στο μελλον.Ειναι καταδικασμενοι σε αυτο.Ειναι καταδικασμενοι στη δυστυχια...Οι ανθρωποι λενε οτι μετανιωνουν για οσα δεν εκαναν.Ομως, αν το σκεφτουμε, αυτο που δεν εκαναν, ειναι κατι το οποιο εκαναν.Επομενως μετανιωνουν για οσα εκαναν.Το ρητο λεει να μη μετανιωνεις για οσα εκανες αλλα για οσα δεν εκανες.Η μή πραξη αποτελει και αυτη πραξη.Επομενως δεν υπαρχει μή πραξη.Μηπως ομως θα επρεπε να υπαρχει μή σκεψη της πραξης ή της μή πραξης.Μηπως η σκεψη αυτου του ρητου προκαλει δυστυχια;Πως γινεται να ειναι κανεις αισιοδοξος οταν υπαρχουν τοσες δυσκολιες στη ζωη; Οταν ειναι αναποφευκτες; Οταν ξερει οτι η δυστυχια παραμονευει παντα;...Η ζωη των ανθρωπων ειναι γεματη εξαναγκασμους.Αναγκαζομαστε να κανουμε τοσα πολλα πραγματα που δε θελουμε.Αναγκαζομαστε να υποστουμε τοσα πολλα που δε μας αρεσουν.Και μετα ερχεται μια στιγμη στη ζωη μας που το διαπιστωνουμε αυτο και λεμε στον εαυτο μας οτι δε θα κανουμε πια πραγματα που δε μας αρεσουν.Ομως ειναι περα απο τη θεληση μας.Ειμαστε καταδικασμενοι να υποστουμε ολα αυτα τα δυσαρεστα πραγματα.Και μετα αναρωτιομαστε αν ολα αυτα ειναι απλα ενας δρομος για να μαθουμε τον εαυτο μας.Αλλα μεχρι ποτε ειναι αυτος ο δρομος; Ποσο μεγαλη απατη ειναι η τελειοτητα; Μηπως δε μπορει να νοηθει ζωη χωρις καταναγκασμους και δυσαρεστα πραγματα; Αυτα τα δυσαρεστα οσο και να θελουμε να τα αποφυγουμε μας περιβαλλουν απο παντου.Stef@nos