ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω χάσει την όρεξή μου για πολλά βασικά πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου που πασχίζουν να ξεχωρίσουν μέσα σε αυτήν την κοινωνική ζούγκλα και με πιάνει μια λύπη. Ο ένας να προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον, να δείξει πόσο καλύτερος είναι. Σχέσεις εξουσίας στη δουλειά, ανταγωνισμός, άνθρωποι που προσπαθούν να αυτοπροβληθούν και να επικρατήσουν για το οποιοδήποτε όφελος (οικονομικό, σεξουαλικό, φήμη ή δεν ξέρω τι σκατά). Οι σπουδές και η εργασία έχουν χάσει για πολύ κόσμο το νόημα τους. Δεν το κάνεις με χαρά, το κάνεις για να "γίνεις κάποιος". Να πουλήσεις μούρη ότι κάτι είσαι. Παρατηρώ τους καθηγητάδες στα συνέδρια. Παρατηρώ τους διάσημους και την απόγνωσή τους να ασχολούνται όλοι μαζί τους. Άσε τους πολιτικούς που είναι χειρότεροι μαιντανοί και από τηλεπαρουσιάστριες. Έχω τέτοια απογοήτευση που δεν θέλω να κάνω τίποτα. Και άλλοι να προβάλλουν και την οικογενειακή τους κατάσταση ως status. Το βλέπω στον εργασιακό χώρο ότι τα άτομα με οικογένεια θεωρούνται "ενήλικα" και "πιο σοβαρά". Και το πουλάνε έτσι, ειδικά οι άντρες που δεν ξέρω πόσοι από αυτούς τρώνε πραγματικά το αγγούρι στο σπίτι και όχι οι σύζυγοί τους. Αλλά αυτο-πασάρονται ως οικογενειάρχες προκαλώντας μου φοβερό εκνευρισμό. Και όλοι να δείχνονται χαμογελαστοί στα σόσιαλ, πόσο γαμάτες είναι οι ζωές τους. Κι εγώ απλά δεν θέλω να κάνω τίποτε από όλα αυτά γιατί έχω βαρεθεί αυτόν τον καθωσπρεπισμό που από πίσω του κρύβει ανθρωποφαγία και φιλοδοξία και αυτοπροβολή και τάση για επικράτηση. Βασικές εκφράσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς μου φαίνονται συμπλεγματικές και δεν γνωρίζω τι να κάνω για να μην σκέφτομαι έτσι γιατί νομίζω ότι φαίνεται και έτσι περιθωριοποιούμαι κοινωνικά από μόνη μου. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει κανείς τι εννοώ.