ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνωστή μου εσυνάντησασε λεωφορείου στάση,της καθημερνότητας συμβαίνονταείχε να μ’ αραδιάσει,στο λεωφορείο μπήκαμεκαι πιάσαμε κουβένταπερί εργασίας, σχέσεωντου κράτους φαλιμέντα,μα ξάφνου κάτι μ’ έπιασεν’ ανοίξω φυλλοκάρδιατης μοναξιάς να εξομολογηθώτα οδυνηρά τα βράδια,«όλοι εξαφανίζονταιΚάτια μου ένα βράδυκαι από εκεί που είχε φωςη μοναξιά μου πλέον άδει»,και σαν ακούστηκε αυτόμέσα στο λεωφορείο,κυρά μεσόκοπη κυράλόγο εκφωνεί ανδρείο…«έτσι συμβαίνει τέκνα μουκαι ξέρετε το πάντα θα ‘ρθει η στιγμή που θ’ ακουστείτου μαύρου γεια η μπαλάντα».**Με αφορμή τη συνάντησή μου με την Κ. Γ. στο λεωφορείο. Όταν με ιδιαίτερη άνεση της ανακοίνωσα ότι είμαι πολύ μόνος στη ζωή και όλοι αρχίζουν και χάνονται, μια κυρία, με ιδιαίτερη άνεση, γύρισε πίσω και είπε ότι αυτό που ανέφερα τη συγκίνησε. «Δε μπα να είσαι ο πιο καλός … κάποτε όλοι σε ξεχνούν». Αν και καλός δεν είμαι, με συγκίνησε κι εμένα … 22/ 9/ 2011