ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δυο χρόνια σχέσης, τυφλού έρωτα, πάθος, αγάπη, επιμονή, υπομονή, θυσίες, συμβιβασμοί , τα δίνεις ολα για όλα γιατί σε τύφλωσε ο έρωτας και αγαπάς έτσι όπως δεν έχεις αγαπήσει ξανα. Και όλα αυτά μάλλον μονόπλευρα, εννοώντας τη δίκη μου πλευρά. Με αφήνει για να βρω το δρόμο μου και υπόσχεται να μην μπει ξανά στη ζωή μου γιατί μου αξίζει κάτι καλύτερο, αυτός είναι σε μεγάλα ζόρια όποτε οποία προσπάθεια μου να τον πείσω ότι είμαι εδώ για να βοηθήσω πέφτει στο κενό και σκοτώνεται. Παρακαλετά, εκθέσεις , μηνύματα εδώ είμαι να το παλέψουμε έμειναν αναπάντητα. Μαζεύω λοιπόν τα κομμάτια μου και μέσα στα αναφιλητά , τις ταχυκαρδίες και την αφόρητη στεναχώρια αποφασίζω ότι η ζωή συνεχίζεται και θα μάθω να ζω με τις αναμνήσεις. Άνοιγα το συρτάρι , κοιτούσα τα πράγματα , σκεφτόμουν και μετά το έκλεινα. Μετά πέταξα και τα πράγματα, χάρισα τα πιο εύχρηστα και πολύτιμα και προχώρησα μπροστά , φρέσκια και αναζωογονημένη. Σήμερα εν έτη 2019 και μετά από απουσία 1,5 χρόνου σκάει μύτη μήνυμα. « Σε είδα στο όνειρο μου και ήθελα να δω αν είσαι καλά, πως είσαι , πως περνάς;» Αφού ήπια δυο ποτήρια νερό και αφού συνήλθα από την ταραχή, απάντησα .. δεν έπρεπε... άνοιξα το κουτί της Πανδώρας και ξεχύθηκαν όλα τα κακά. Το έζησα για δυο μήνες , τον άκουσα , τον αγκάλιασα , κοιμήθηκα μαζί του και σηκώθηκα το πρωινό προχθές και συνήδητοποιησα ότι ότι εκανα το εκανα για να εκπληρωθεί εκείνο το κενό που άφησε και η νοσταλγία που καμία φορά με κυρίευε. Ήταν τυφλός ο έρωτας και τώρα τα έβλεπα πια καθαρά, τον ρατσισμό , τον εγωισμό, την απρέπεια. Αλλά τότε στεκόμουν μόνο στο γεγονός ότι είναι ένας σωστός άντρας , κύριος και με αρχές, δεν είχε insta και Facebook , δεν κοιτούσε άλλες, ήταν μοναδικός ένα πράγμα . Τα αλλά τα είχα αγνοήσει. Σωθηκα, ένιωσα λύτρωση. Δεν νιώθω τίποτα παρά μόνο τυχερή. Με ψάχνει μα δεν απαντώ, ελπίζω κάποτε να καταλάβει.. δεν νομίζω.