ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παει καπως ετσι,Εδω και κατι χρονια, κανω παρεα με μια κοπελα, πολυ κοινωνικη, πολυ του εξω, παντα περνουσαμε ωραια μαζι.. Χαλαρη φιλια, παντα ειχε πολλες παρεες και δεν ειχαμε τρελο κολλητιλικι αν και μου εκανε εντυπωση το ποσο συχνα αλλαζε παρεες αλλα το ειχα στο μυαλο σαν τρελη κοινωνικοτητα-που-προσπαθεις-να-τους-ικανοποιησεις-ολους!Τον τελευταιο 1,5 χρονο ηρθαμε πιο κοντα, συνεχεια εξω μαζι, μαζι διακοπες, μαζι παρεες. Αλλα καπου το πραγμα ξεφυγε. Αρχισε να γινεται φορτικη και πιεστικη, να ζηταει τα παντα να γινονται οπως τη βολευαν και αν της ελεγες οχι μουτρωνε (μεχρι και στα λεφτα μου πηγε να μου κανει κουμαντο). Για να μην τα πολυλογω, αρχισε να ζηλευει τις παρεες μου και να μου πεταει κακιες για τις αλλες φιλες μου (πι ες: δεν εχω τολμησει να πω μιση κουβεντα ακομα και για την πιο μαλακισμενη φιλη της). Εγω τη συγκεκριμενη κοπελα την ειχα σαν θεα στα ματια μου, δεν της χαλουσα χατηρι και οπως ειναι φυσικο πολλες φορες καταπιεζομουν να βγω ενω βαριομουν για να μην τσαντιστει, πιεζα τον εαυτο μου να ειμαι διασκεδαστικη για να μην με "βαρεθει", εριχνα τους αλλους φιλους μου παντα για εκεινη. Μεχρι που δεν αντεξα αλλο και ξεσπασα. Αρχισα να βλεπω πια πως η κοπελα εχει προβλημα, πως δεν αντεχει να κατσει σπιτι της με τον εαυτο της ουτε λεπτο, πως ειναι κτητικη ακομα και με τους φιλους, πως δεν αλλαζε παρεες λογω κοινωνικοτητας αλλα πως ολες οι παρεες την εκαναν περα με τον ενα η τον αλλο τροπο. Ειδα επισης ποσες φορες μπορει να πεταγε καρφακια ειτε για την εμφανιση μου ειτε για την προσωπικοτητα μου ωστε να βγαινει εκεινη ανωτερη, ειδα πως ζηλευε τους φιλους μου και πως τους κακολογουσε για να με απομακρυνει απο εκεινους και πως σκυλιαζε αν ποτε προτιμουσα να βγω μαζι τους.Και καπου εδω ερχονται οι τυψεις, δεν λεω πως αυτη η κοπελα δεν εχει κανει καλα πραγματα, αλλα δεν αντεχω αλλο αυτη τη "φιλια", με πνιγει. Οτιδηποτε πει και κανει απο εδω και περα, ενδομυχα το μεταφραζω σε κακο ακομα κι αν δεν ειναι. Παραλιγο να χασω τους φιλους μου, τους πραγματικους κολλητους μου! Αρχισα να γινομαι σαν και εκεινη και μολις το καταλαβα σταματησα. Δεν με νοιαζει η διασκεδαση τοσο πολυ, με νοιαζει διπλα μου να εχω ατομα που με στηριζουν, που με καταλαβαινουν και που εκτιμω. Τωρα βλεπω πως δεν με νοιαζει να χασω αυτη την κοπελα απο τη ζωη μου, δεν την εκτιμω πια! Αλλα νιωθω πολυ ασχημα οταν προσπαθει για μενα, οταν εγω απομακρυνομαι και εκεινη δεν με κανει περα αλλα στελνει και με προσκαλει παντου, νιωθω σκατοχαρακτηρας! Νιωθω οτι με εμπιστευεται και πως κι εκεινη με θεωρει πραγματικη της φιλη και εγω προδιδω την εμπιστοσυνη της. Και μεσα στο κεφαλι μου ακομα δεν ξερω τι ειναι το σωστο.