ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πνιγομουν και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Είπα να το παλέψω και χωρίς δεύτερη σκέψη έβαλα παπούτσια και βγήκα εξω... Αβαφτη , με τα νυχτικά και ένα παλτό και πήρα τους δρόμους ενός προαστίου της Αθήνας. Τι όμορφα να περπατας στους έρημους δρόμους αλλά και τρομακτικό ταυτόχρονα...Δεν με ένοιαζε, ήθελα να ξεφύγω από τις σκέψεις μου... Ξεχάστηκα ακούγοντας μουσική . Αυτές τις ώρες μπορείς να τραγουδήσεις, να κλάψεις , να μιλήσεις με τον εαυτό σου χωρίς να σε κοιτάνε περίεργα, με τις γάτες, να κάνεις κούνια στην παιδική χαρά κι ας πέρασες τα 30... Να είσαι εσυ χωρίς να απολογηθείς σε κανέναν...Νιώθω λίγο καλύτερα. Δεν ήθελα να επιστρέψω αλλά να φύγω μακριά από το αποπνικτικό περιβάλλον που με φθείρει αλλά δεν έχω άλλη επιλογή και ένα άτομο με χρειάζεται. Αμέτρητες φορές κοίταξα τον ουρανό λέγοντας " Θεέ μου βοηθά με , μην με εγκαταλείπεις " Πρέπει να φανώ δυνατή κι ας κλαίει η ψυχή μου.Θα αντιδρασω, εχω περασει τοσα , εδω θα κολλησω;;;Να μιλώ χαρούμενα και να χαμογελώ για να το πιστέψω κι εγώ ότι θα γίνει μια αλλαγή προς το καλύτερο. Ένας υπέρ λαμπρος ήλιος να βγεί σήμερα για ολους και χαρμόσυνες ειδήσεις σε όσους δοκιμάζονται εύχομαι και να ζεστάθει η ψυχουλα μας... Μακάρι :)