ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

φταινε πολλα. μα κυριως η αδυναμια μουκαπως απροσμενα θυμηθηκα πως πολυ παλιοτερα ειχα γραψει εδω κανα δυο στιχακια, απο απογνωση, επειδη αυτος ηταν ο μονος τροπος να ηρεμησω, να επικοινωνησω. ξυπνησα παλι εξαντλημενη, χωρις καμια διαθεση να σηκωθω απο τον καναπε και ας πονουσε ολο μου το σωμα. καφες στο μπρυκι, κοινωνικο δικτυο. ηλπιζα να ειχα καποιο μηνυμα απο οποιονδηποτε, ισα ισα να ξεχαστω. δεν περιμενα να πεσω πανω στην ειδηση με το προσφυγοπουλο που πηδηξε στο κενο ενω ο κοσμος το βιντεοσκοπουσε και το παροτρυνε να πεσει. η σκεψη του με ποναει. ζαλιζομαι δεν μπορω να συγκρατησω τα δακρυα μου και περνανε ωρες"πεσε" του φωναζαν και γελουσαν, λεειδεν μπορω να συνελθω πως να συνελθω