Είμαι νοσηλεύτρια δυστυχώς και ευτυχώς γι αυτό ασχολούμαι, γιατί ξέρω από αυτά. Παρόλα αυτά το ότι είμαι νοσηλεύτρια δεν σημαίνει ότι θα κάθομαι να υπομενω αυτά που υπομενω στην δουλειά μου και στο σπίτι μου και μην ξεχνάμε ότι οι ορμόνες έχουν πάρτι και τα νεύρα άπειρα... Δυστυχως η πεθερά μένει σ ένα χωριό τόσα χρόνια 100 χλμ μακριά από εμάς απομονωμένο οπότε ούτε μια κοπέλα μπορούμε να βάλουμε να την κοιτάζει γιατί δεν έχει νέους εκεί. Κ επίσης αντί να. Μένει στο καινούριο το σπίτι με όλα τα κομφορ μένει στο πέτρινο το παλιό που είναι έτοιμο να πέσει το ταβάνι. Δεν καταλαβαίνει με τίποτα. Οπότε θα μπει σε γηροκομείο η καλύτερη λύση ή σε ένα σπίτι κ θα τρέχουμε για όλα εμείς! Ο σύζυγος δεν μπορεί να κάνει κ διαφορετικά. Η επόμενη λύση είναι να την παρατήσει μόνη της στο παλιοσπιτο. Αυτό δεν το κάνεις φυσικά. Υπομονή κάνω μέχρι να την δεχτουν στο γηροκομείο λοιπόν αν κ εξαντλείται γιατί δεν μ αφήνει να ησυχάσω. Πριν λίγο μάζευα ουρά από το πάτωμα..... Ξέρω ότι η λυση είναι υπομονή και να την δεχτούν στο γηροκομείο. Εγώ το έχω πει ότι εδώ κ χρόνια θα έπρεπε να υπάρχει η επιλογή της ευθανασίας. Εάν φτάσω σ αυτό το σημείο κ σε ακόμα χειρότερο κ απλά είμαι βάρος στα παιδιά μου κ στους οικείους μου θέλω να έχω την επιλογή να πεθάνω με αξιοπρέπεια! Δεν με απασχολεί το τι λέει η εκκλησία και το τι θα πει ο καθένας. Άποψη του. Απαιτώ το δικαίωμα να πεθάνω με αξιοπρέπεια κ όταν πρεπει σύμφωνα με τα δικά μου πιστεύω. Έχω δει καταστάσεις άσχημες λόγω της δουλειάς μου και το έχω επεξεργαστεί πολύ καιρό. Εάν πρέπει να πάω στη Βουλγαρία για να το κάνω αυτό γιατί εκεί είναι νόμιμο, θα πάω!
12.1.2021 | 23:45
Πεθερά
Είμαι πια βαθιά απελπισμένη... Είμαι στα τέλη του 7ου μήνα κυήσεως, τα νεύρα μου είναι ούτως ή άλλως ταβάνι λόγω ορμονών δεν μπορώ να το ελέγξω πια και έχω στο σπίτι και της πεθερά 86 χρόνων. Έμενε εδώ και 4 χρόνια μόνη της μετά τον θάνατο του πεθερού (αγιος άνθρωπος, ο μόνος) σ ένα χωριό άκρη Θεού. Πριν 2 χρόνια περίπου έπαθε εγκεφαλικό ελαφρύ με μια μικρή πάρεση. Ήταν που ήταν έγινε ακόμα πιο πολύ. Ενώ είχε σάκχαρο έτρωγε γλυκά και την βρήκαμε με 700 σάκχαρο. Τρέξαμε να της το ρυθμίσουμε σε ιατρούς, εξετάσεις χαμός. Και ερχόμαστε σπίτι και ζω την απόλυτη κόλαση. Είναι μια γυναίκα αγράμματη αλλά ποτέ της δεν έμαθε να είναι ευγενική, διακριτική και ευγνώμων. Δεν μπορεί να καταλάβει βασικά πράγματα. Ζούσε σα να μένει σε στάβλο. Μαλώνουμε κάθε μέρα γιατί της έχω πει ότι την μασέλα την πλένουμε στο μπάνιο όχι στην κουζίνα, όταν ρευεται και αεριζεται έστω να λέει ένα γαμημενο συγνώμη δεν της είπα να το κρατάει, να προσέχει πως τρώει κ πού γιατί με την κοιλιά στο στόμα δεν μπορώ 3 κ λίγο να βάζω σκούπα να μαζεύω τα ψιχουλα, έφτυνε τροφές κάτω ευτυχώς το λύσαμε αυτό, στην τουαλέτα όταν πάει να ενεργηθει τα κάνει σχεδόν π@τ@ν@ όλα, έχω που έχω την συχνοουρια μου γιατί έχουν κολλήσει όλα στην πλάτη τα εσωτερικά όργανα πρέπει να καθαρίζω και συνέχεια με χλωρινες, να την κάνω μπάνιο εγώ αν και με βοηθάει σε όλα κ ο σύζυγος. Τις προάλλες πάρα λίγο να φτάσω σε σημείο νευρικού κλονισμού, εκτός και αν έφτασα κ δεν το κατάλαβα, βούτηξε τα χέρια της μέσα στην μερεντα να φάει κ την πρόλαβα στο τσακ νομίζω και εκτροχιαστηκα. Έχω τρέξει τόσο πολύ, έχω κουραστεί τόσο πολύ ενώ θα έπρεπε να ξεκουράζομαι που ξυπνάω από τα χαράματα για να της δίνω τα χάπια της να την ταΐζω και να προσέχω τα σάκχαρα της να κάνουμε τις ινσουλίνες που αυτό με ξεπέρασε. Περιμένουμε να περάσουν οι μέρες να σταθεροποιηθει το σάκχαρο να μπει σε φάρμακα και να κάνουμε την προσπάθεια να την πάμε σ ένα γηροκομείο που βρήκαμε. Έχω φτάσει στα όρια μου και για τον μόνο που κάνω υπομονή είναι για τον σύζυγό μου γιατί δεν έχει κανέναν να τον βοηθήσει κ έχει να διαχειριστεί και μια έγκυο με τα νεύρα στο Θεό και μια γριά με μαλάκινση. Αλλά πόσο και πώς να κάνω υπομονή όταν ο άλλος δεν καταλαβαίνει βασικά πράγματα. Σκέφτομαι πολύ άσχημα και κακά πράγματα για εκείνη και δεν νιώθω καν τύψεις. Φοβάμαι ότι κάνω κακό στο έμβρυο με τα νεύρα και τις εντάσεις αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω. Είμαστε μόνοι μας δεν υπάρχει βοήθεια από πουθενά και έχω απελπιστεί...αν και δεν είναι μοναχοπαιδι. Άλλη ιστορία αυτό. Τον άντρα μου λυπάμαι που τα τραβάει χρόνια αυτά. Και το χειρότερο όλοι την ξέρουν τι είναι συγγενείς και συγχωριανοι. Κ πόσο περίεργη είναι και ότι δεν ήξερε τι πάει να πει υγιεινή.... Δεν τα λέω για να βρεθεί ως δια μαγείας μια λύση, τα λέω γιατί δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ πλέον. Είμαι όλη μέρα σπίτι μαζί της και δεν μπορώ ούτε να την ακούω ούτε και να την βλέπω. Και λίγα εχω γράψει.. Δεν θα μπορούσα να σταματήσω να γράφω το τι κάνει κ πόσο την σιχαίνομαι πια.... Δεν ήμουν έτσι εγώ κ αυτό με στεναχωρεί ακόμη πιο πολύ... Αυτά... Ίσως και να ξεθυμανα λίγο...
7
