Το πληκτρολόγιο τρελάθηκε. Έλεγα πως η μαμά σου είναι απαράδεκτη να σε καταπιέζει έτσι, να σε φορτώνει ευθύνες που δεν σου ανάλογούν, να σε μειώνει, να μην σου επιτρέπει φυσιολογικά πράγματα και απαραίτητα στην ηλικία σου και από πάνω να σε κατηγορεί πως φταις για τη δυστυχία της. Δεν ξέρω πόσο ανοιχτά επαναστατεις και πόσο έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις. Συχνά οι ισορροπίες διαμορφώνονται εκεί που θέτει ο καθένας τα όρια του. Έχω κι εγώ παιδιά σχεδόν στην ηλικία σου και ξέρω πως η συμβίωση μαζί τους είναι μια συνεχής διαπραγματευση, ίσως και πάλη εξουσίας, με την καλή έννοια. Συμφωνώ πως πρέπει να βρεις ανθρώπους έμπιστους να μιλήσεις. Ο μπαμπάς, κάποιος καθηγητής, κάποια οργάνωση ψυχολογικής υποστηριξης κλπ. Πρώτα ο μπαμπάς, αν είναι πιο λογικός. Καλό κουράγιο και να ξέρεις πως αξίζεις Πολύ. Φαίνεται από τον τρόπο που γράφεις.
28.7.2018 | 16:56
Πιεζομαι
Γεια σας ειμαι 16 ετων και τον τελευταιο καιρο (ενα χρονο σχεδον) νιωθω μεγαλη πιεση απο τη μητερα μου. Δεν με αφηνει να βγαίνω εξω με τους φίλους μου και θελει να βγαινω εξω μονο μαζι της,με ξυπναει το πρωι κατα τις 9 για να κανω δουλειες,και αν δεν κανω κατι που θα μου πει αρχιζει να φωναζει,να με βριζει,να μιλαει τοσο πολύ και να λεει ανουσια λογια και παρατραβηγμενες βρισιες. Παλια την δικαιολογουσα και ελεγα πως ειναι πιεσμενη απο τον πατερα μου (δεν εχουν καλες σχεσεις-εχουν χωρισει) και αν και λαθος της ξεσπαει πανω μου. Θεωρουσα πως ότι ελεγε δεν το εννοουσε γιατι οκευ παιδι της ειμαι και θα πει και μια κουβεντα παραπανω πανω στα νευρα της. Το θεμα ειναι πως τον τελευταιο καιρο δεν αντεχω αλλο. Εχω χασει την όρεξη μου και εχει χαλασει η ψυχολογία μου εξαιτιας της. Συνεχεια μα συνεχεια με βρίζει, μου μιλαει άσχημα,με κοροιδευει μπροστα στα αδερφια μου και τετοια. Ωρες ωρες νιωθω εναν απαισιο κομπο στο λαιμο και μια πιεση στο στομαχι,νιωθω πως μου κοβεται η ανασα και συνηθως καταληγω να ξεσπαω σε κλαματα. Εχω παρατηρησει οτι αυτο το παθαινω οταν μου φωναζει και γενικα κανει οσα ειπα πιο πανω. Εχω χασει την ορεξη μου. Δεν θελω να πηγαινω στη θαλασσα,που εγω παιδι την λατρευα. Δεν θελω να πηγαινω πουθενα. Θελω ολη μερα να καθομαι σπιτι στο κρεβάτι και να κοιμάμαι. Εχω παρατηρησει πως αυτο ξεκινησε να μου συμβαινει ενα μηνα πριν περιπου,που αρχισε να γινεται ακομα πιο πιεστικη και να λεει λογια που δεν περιμενα ποτε να πει. Χθες επειδη δεν ηθελα να παω μαζι της στη γιαγια μου,αρχισε να φωναζει και να λεει πως απο δω και περα θα μαι μονη μου σε ολα και πως αφου την κανω να νιωθει σκατο(σορρυ)θα το φαω κι ολας. Εχω προσπαθησει πολλες φορες να της μιλησω, βασικα το εχω κανει αλλα εκεινη συνεχεια λεει τα ιδια. Πως φταιω εγω,πως δεν ειμαι δίπλα της και τετοια. Λεω οκευ και προσπαθω να την κανω να μη νιωθει ετσι. Αλλα τι αλλο να κανω; ξυπναω απο τις 9 για να κανω δουλειες,το βραδυ δεν κοιμάμαι καθολου(κοιμαμαι 7 το πρωι) γιατι προσεχω την 4 ετων αδερφη μου η οποία εχει ζαχαρο γιατι εκεινη δεν μπορει να ξυπναει. Δεν βγαίνω εξω με τους φίλους μου με αποτελσμα ολοι τους να με εχουν κανει περα,και βγαίνω μαζι της και αλλες φορες με τη μαμα μου τη θεια μου τη γιαγια μου. Με μεγαλες γυναικες δηλαδη που δεν βρισκω κανενα ενδιαφερον. Πολλες φορες μαλωνω με τον μπαμπα μου γιατι του λεω πραγματα που εκεινη με βαζει να του πω. Για παραδειγμα απαιτω(εκεινη με βαζει να το κανω) να φερει απορυπαντικα η κατι τετοιο,με αποτελεσμα ο πατερας μου να ξεσπαει και αυτος σε εμενα. Δεν μπορω να μιλησω στο τηλεφωνο γιατι θεωρει πως εχω αγορι και μετα με περναει απο ανακριση. Που και να ειχα δεν βλεπω καπου το κακο. Τελος καμια φορα πανω σε αυτα που λεει,λεει πως εγω ειμαι ο λογος που ειναι δυστιχησμενη και πως νιωθει τοσο μονη της,και πως εγω καθε μερα της επιβεβαιωνω το ποσο μονη της ειναι. Ε δεν ξέρω τι να κανω πλεον. Την αγαπαω ναι,αλλα η κατασταση εχεξ ξεφυγει. Πνιγομαι και ειμαι μολις 16.
5
