ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ήδη το μετάνιωσα. Η στριμμένη στη γραμματεία, ήταν μονάχα η αρχή... Ο διευθυντής εκεί, που πρόσφατα άλλαξε, ήταν παλιός γνωστός από αλλού και έβαλε έναν καλοθελητή, αφενός να με ακολουθεί παντού και να μου σπάει τα νεύρα, παριστάνοντας το φίλο (μου έγινε στενός κορσές), αφ' ετέρου δε, να χώνεται σε οτιδήποτε αφορά συνεργασία ή ομαδική άσκηση και να τα κάνει χάλια, αποσυντονίζοντας εμένα και παρασύροντας την απόδοση. Ο ίδιος μάλιστα (ο διευθυντής), περνάει συχνά έξω από την τάξη και ανοίγει την πόρτα, ρίχνει ματιές στον λεγάμενο και γενικά τριγυρίζει έξω από την αίθουσα, στήνοντας στα πεταχτά κι αυτί (ποιός ξέρει τί περιμένει να ακούσει). Ο πρώτος καθηγητής την πρώτη μέρα, αμέσως με στοχοποίησε, έστω και έμμεσα και γκρίνιαξε για την επίδοσή μου στην πρώτη μας άσκηση, ενώ μας έβαλε από το πρώτο μάθημα κατευθείαν στα βαθιά... Και με έναν πολύ άκομψο τρόπο, πέταξε ένα: "Δεν με νοιάζει τί είστε στη ζωή σας, αν κάνετε αυτό κι εκείνο και το άλλο"... Και είπε πράγματα για τα οποία έχω κατηγορηθεί παλιότερα, τα οποία αν και ανυπόστατα, μου κάνανε μεγάλη ζημιά, σε άλλους χώρους. Οι άλλοι μαθητές εντωμεταξύ, είτε δουλεύουν ήδη (ερασιτεχνικά), ή έχουν έμφυτη κλίση και ταλέντο, κάτι το οποίο φαίνεται... Κι έχω κι εγώ τους ρουφιάνους πάνω στο κεφάλι μου, αντί για μια σωστή συνεργασία, να μπω στο ρυθμό. Σήμερα μας έδωσε να αναπτύξουμε ένα θέμα, σαν σενάριο... Το ξεκίνησα πολύ καλά κι οι άλλοι το κατήντησαν ένα γελοίο πράγμα, με φανταστικά στοιχεία μέσα και αν κι εγώ έκανα μόνο την αρχή (που ήταν ρεαλιστική μάλιστα), στο τέλος αγενή σχόλια ακούστηκαν για το πρόσωπό μου... Good luck earning skills that require teamwork, when your team not only isn't helping you, but is actually coordinated to drop you under... Αυτοί και να κάνουν χοντράδες, είναι εξασφαλισμένοι, εγώ που πήγα να μάθω κάτι καινούριο και να αποκτήσω νέες ικανότητες, έχω να αντιμετωπίσω και το βάρος από τη σκιά του παρελθόντος (που αν και επίπλαστη με ακολουθεί παντού), έχω κι αυτούς τους απερίγραπτους από πάνω μου. Το χειρότερο είναι, πως βρήκα μέσα εκεί τη μικρότερη αδερφή μιας κοπέλας, που κάποτε δουλέψαμε μαζί. Δηλαδή, εκείνη έκανε πως δούλευε και την τρίτη μέρα σηκώθηκε να φύγει... Βρίσκοντάς την στο δρόμο, μου είχε πει "με βάζουν και σηκώνω βαριά πράγματα στο ζαχαροπλαστείο και δεν αντέχω, πόνεσε η μέση μου, θα αφήσω τη δουλειά"... Ενώ όταν μπήκα να κάνω τη δική μου βάρδια, στα καλά καθούμενα οι συνάδερφοι μου επιτέθηκαν και μου ζητούσαν εξηγήσεις, "τί της έκανες;", "γιατί την παρενοχλούσες;", "δεν ντρέπεσαι να φεύγει η κοπέλα εξαιτίας σου;" κτλ. Έμεινα στον τόπο, μά το θεό, μόνο τρώγαμε μαζί στα διαλλείματα και εκείνη μας φώναζε με ένα άλλο παιδί κιόλας, επειδή είμασταν από το ίδιο κέντρο διά βίου μάθησης... Είχα δει και το φίλο της, μια μουσίτσα μουσικό με αστείο καπελάκι, άσε που η ίδια ποτέ δεν μου γυάλισε, ούτε καν! Και μια άλλη στριμμένη, που κάποτε σε ένα πρόγραμμα επαγγελματικού προσανατολισμού έτυχε να είμαστε μαζί, μου έλεγε ψέμματα για την οικογένειά της και όταν πήγα να της δώσω συμβουλές (για ιατρικά θέματα που είχα σχετική εμπειρία με τη δική μου), μου επιτέθηκε και με πρόσβαλε με τον χειρότερο τρόπο κιόλας. "Happy reunion" η φάση, "μικρός που είναι ο κόσμος" και όλα τα σχετικά. Βέβαια, τώρα είμαι άλλος άνθρωπος και έχω άλλου είδους άμυνες, αντοχές, "οπλοστάσιο" για να deal-άρω με μακάκες, άσε που τους βλέπω να έρχονται από μακρυά... Όμως πώς θα πετύχω το σκοπό μου; Να μάθω; Αν έχω καινούρια επεισόδια και καθοδηγούμενες μάλιστα, παρεμβολές;