ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αναξία.Πράγματι, την γνώρισα από τα πρώτα μου κιόλας χρόνια, και στο πιο κοντινό μου άτομο. Τον εαυτό μου. Το να βρίσκεσαι σε έναν κόσμο χωρίς κανέναν σκοπό εκτός από τα πιστεύω σου ήταν αυτό που ένιωθα και νιώθω. Πιστεύω που όχι απλά είναι αντίθετα αλλά θα φαινόταν τρελά. Πιστεύω ανομολόγητα. Πιστεύω σε μια ακάθαρτη κοινωνία που στην κορύφωση της παρακμής της θα έφτανε στο τέλος....οποιασδήποτε παρακμής. Η παρακμή αυτή θα μπορούσε να φτάσει στο προσωπικό της τέλος, όταν το άτομο που την αναλογιζόταν έκανε μια μεμονωμένη κίνηση για τη λήξη της που εξυπηρετούσε το σύνολο με ή χωρίς την γνώση του....λόγου χάρη, η γενικότερη σιωπή ενός ενοχλητικού ατόμου προς εμένα θα ήταν κάτι ασήμαντο που απλά θα το έπραττα δίχως ένδοιες ενώ προς κάποιο άλλο άτομο θα σήμαινε λύτρωση. Όμως, η κοινωνία λειτουργεί με κανόνες. Κανόνες που θεσπίστηκαν με βάση τις ανάγκες κάθε κοινωνίας, κανόνες αξιέπαινους. Η παράκαμψη των κανόνων αυτών, θα με καθιέρωνε ως ένα απόβλητο της κοινωνίας μόνο και μόνο επειδή θα ξέφυγα από τα 'καθώς πρέπει' και τα στερεότυπα. Και σε τελική ανάλυση από το γενικότερο αποδεκτό κοινωνικό πλαίσιο. Με αποτέλεσμα την δημιουργία ενός κλίματος αναξίας γύρω μου. Ποιος όμως θεσπίζει το αποδεκτό εκτός από την ίδια την κοινωνία; Οι ασυνείδητοι ανθρώποι κάθε κοινωνικής τάξης, γίνονται θηράματα ο ένας για τον άλλον. Παθητικά διαγραφουν έναν φαύλο κύκλο φόβου. Φόβου για την αυτόδιατήρηση τους. Εάν το ποντίκι φοβάται περισσότερο για τα συμφέροντα του από την γάτα τότε την κατασπαράζει. Όταν η γάτα νιώσει το ίδιο συναίσθημα με το ποντίκι τότε πέρνει την θέση του. Ένας κύκλος φόβου όπως προείπα. Αυτό είμαστε. Το θήραμα του θήραματος που ποτέ δεν γίνεται κυνηγός. Όσον αφορά τον προσωπικό τομέα, πέρα από τις φιλοσοφίες για την αναξία, είπα ότι την γνώρισα και η ιδέα... Με την αντίθετη μου ιδεολογία... Αρχικά θα μιλούσα για την οικογένεια μου. Ο πατέρας μου ανίκανος να ακούσει κουβέντα μου, μου λέει ότι θα υποφέρω στην ζωή μου, η μητέρα μου -όπως και αυτός- δεν έχει την ικανότητα ούτε να αντιληφθεί έστω ένα από τα πιστεύω μου και να το επεξεργαστεί. Συνεπώς, δέχομαι μια γενικότερη άρνηση. Στο εδώ και χρόνια αγόρι μου δε θα τολμούσα να πω κουβέντα για αυτά καθώς πιστεύω ότι εκτός από το ότι θα τον στεναχωρουσαν, δεν θα ήθελα να με δει σαν κάτι πέρα από το κοινό σύνολο. Για φίλες ούτε μια αναφορά. Είμαι πολύ εσωστρεφές άτομο. Τουλάχιστον προς το παρόν απελευθερωθηκα από ένα 2% των σκέψεων μου. Και ας θεωρείται 'ακατανόητο'