ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το κενό που νιώθω με φοβίζει. Οι ενθυμήσεις σου γίνονται όλο και πιο μακρινές. Δεν ξέρω αν αρχίζω να σε ξεπερνάω ή αν ο πόνος γιγαντώνεται μέσα μου τόσο, που πλέον τον συνηθίζω και μαθαίνω να ζω με αυτόν. Η απουσία σου, τη συνήθισα. Σίγουρα και εσύ τη δική μου. Ίσως, να έχουμε τέτοια σύνδεση, που εκτός της φυσικής απουσίας (επικοινωνία από μηνύματα, επικοινωνία από κοντά) , να μην νιώθουμε την απουσία του άλλου γιατί ο άλλος είναι ένα κομμάτι μας. Και κάπως έτσι, επέρχεται μια μικρή εξιδανίκευση. Άρα είναι εξιδανίκευση , δηλαδή ουτοπία; Ή είναι η γνώση ότι συναντήσαμε για λίγο το άλλο μας ''μισό'' , πήραμε μια γεύση της προσωπικής δουλειάς που έχει ο καθένας, για να καταλήξουμε μαζί; Αυτά θα μπορούσα να τα γράψω και σε ημερολόγιο, αλλά όταν ξέρω ότι θα τα δει τόσος άγνωστος κόσμος, για μένα, είναι σαν να φεύγει στιγμιαία ένα βάρος. Ευχαριστώ που με διαβάσατε.