Από την ανάγνωση της εξομολογησης καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτό που σε σε προβληματίζει είναι ότι έμεινες μόνη σου, χωρίς σύντροφο, και δεν έχεις κοινωνική ζωή. Στο χέρι σου είναι να το αλλάξεις αυτο. Τα παιδιά σου λογικό είναι να έχουν την δική τους ζωή.
Διακρίνω και μια τάση τραγικοποιησης των γεγονότων. Για παράδειγμα γράφεις για τον γιο σου ότι χώρισε όταν ήταν φαντάρος, κτλ. Μιλάμε για ηλικίες μικρές, που αυτά θεωρούνται κατά μία έννοια φυσιολογικά. Οι γονείς γερνάνε και λογικό είναι να χρειάζονται υποστήριξη, κτλ. κτλ. Το μόνο επώδυνο κατ' εμέ είναι ο θάνατος του αδερφού σου, όλα τα άλλα είναι μια άχρηστη απαριθμηση, που σε επιβαρύνει άνευ λόγου κι αιτίας.
Καταλαβαίνω ότι θέλεις να πεις κάπου τον πόνο σου και εμείς ως καλοί συνάνθρωποι πρέπει να πούμε έναν ευγενικό λόγο, αλλά αυτό είναι τα 5 πρώτα λεπτά ανακουφιστικο- για τις ουσιαστικές λύσεις πρέπει να στραφεις στα κατάλληλα πρόσωπα.