ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω ότι βουλιάζω σε μια πραγματικότητα που δεν είναι δική μου. Ανοίκω σε αυτό το μικρό ποσοστό των Ελλήνων που έχουν ακόμα μια -φαινομενικά- καλή δουλειά, με καλό μισθό, έχω γεμάτη κοινωνική ζωή, είμαι υγιής, γενικά λες ότι δεν μου λείπει κάτι. Είμαι ομως 35 χρονών και δεν έχω κανένα όνειρο πλέον. Βλέπω τους γύρω μου να μαραζώνουν με τα 1000 προβληματά τους κ νιώθω αχάριστος που δεν είμαι ικανοποιημένος στη βολή μου. Φοβόμουν να δείξω ότι ζω κ τώρα φοβάμαι να ζήσω. Με πνίγουν τα σκοτεινά σενάρια για το μέλλον, νιώθω γέρος που δεν έχω κανένα στόχο πλέον, αισθάνομαι άχρηστος που έχω ματαιώσει την ύπαρξή μου στην πιο παραγωγική ηλικία. Οι γύρω μου ξαφνιάζονται όταν σε στιγμές πανικού μοιράζομαι μαζί τους μικρά κομμάτια των σκέψεων μου... Τι έχω πάθει; Εγώ φταίω; Η κρίση φταίει; Αυτό είναι το «γραμμένο» μου; ΠΝΙΓΟΜΑΙ