ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν μπορω να περιγραψω την ζωη μου , την μικρη μου ζωη ως τωρα , θα χρησιμοποιουσα το ουσιαστικο θλιψη. Μεγαλωσα σε μια οικογενεια αλβανικης καταγωγης οπου οι αντιληψεις της ειναι σκληρες . Παιδι γενος θηλυκου και δυστυχως πιο ομορφη απο οτι πρεπει ενιωσα μια ζωη τους περιορισμους . Επεσα θυμα σεξουαλικης κακοποιησης στα 8 και αργοτερα στα 15. Στην δουλεια ξεκινησα απο τα 15 μου . Η μαμα μου δεν μου εδωσε ποτε μια αγκαλια , οι αδερφες μου ηταν καλυτερες για αυτην . Ο μπαμπας μου ασχημο παραδειγμα για συντροφος. Γυναικας και παραλληλα ζηλιαρης . Αλλα μου ειχε αδυναμια για καποιο ανξηγητο ρολο. Μια ζωη χυδαια σχολια στους δρομους . Μια ζωη να μεινω μεσα μηπως κανω κατι και δεν ειναι ηθικο . Λογω το οτι επεσα τοσες φορες θυμα εκμεταλλευσης απο τους ανδρες , την εικονα που ειχα καθε μερα απο το πατερα μου . Τους μισησα . Κλειστηκα στον ευατο μου . Μεχρι που γνωρισα καποιον μεσα απο τον μπαμπα μπυ . Πρωτη φορα ενιωθα το αισθημα ασφαλειας . Ομως λογω της αντιλιηψης της οικογενειας τον εβαλαν μεσα στο σπιτι τον θεωρουν σαν γιο τους δεν ειναι ηθικο σωστο να ειμαστε μαζι . Τον βλεπω στα ματια του , πρωτη φορα το νιωθω την αγαπη. Δεν μου το εχει πει πουε αλλα καθε φορα που τον βλεπω καιγομαι . Και εγω για πρωη φορα στην ζωη μου νιωθω αυτο αισθημα. Κυριολεκτικα σωματικος πονος οταν ξερω οτι ειναι το αλλο μου κομματι , αυτο που εψαχνα συμεχεια σε καθε βλεμμα. Και πνιγομαι μεσα στο ιδιο μου το σπιτι. Ξερωντας οτι ειναι τοσο κοντα μου αλλα παραλληλα και τοσο μακρυα μου...