Διάβασα κάπου ότι αν έχεις έναν άνθρωπο να πορευεσαι μαζί του στη ζωή και μια εργασία να μπορείς να ζεις αξιοπρεπώς, να το εκτιμας κ να λες ένα δόξα τω θεώ. Κάποιοι έχουν εργασια, δεν έχουν έναν άνθρωπο να πιαστούν χέρι χέρι. Αλλοι, όπως εσύ, έχουν τον άνθρωπο τους, δεν έχουν εργασια .Άλλοι πάλι δεν έχουν τίποτα από τα δύο. Εκεί να δεις πόσο σκληρή είναι η ζωή.Ελπιδα κι επιμονή! :)
27.1.2018 | 00:16
Ας πω κι εγώ τον πόνο μου...
7ος μήνας ανεργίας. Ψυχολογία στα πατώματα. Μέχρι τον Μάιο του 2017 ήμουν πολύ τυχερή στο θέμα εργασία. Δούλευα στο αντικείμενο σπουδών μου με αρκετά καλές απολαβές, αλλά με συμβάσεις ερευνητικού έργου σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Αφού γνώρισα τον άνθρωπό μου, αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Έκανα πολλές προσπάθειες να βρω δουλειά στην Αθήνα, μέχρι που η τύχη μου χαμογέλασε (έτσι πίστευα τότε). Βρήκα συνεργάτη στην Αθήνα και είχαμε κανονίσει να ξεκινήσω να δουλεύω τον Ιούλιο. Έτσι λοιπόν, άφησα την προηγούμενη μου δουλειά, μετακόμισα και νοικιάσαμε σπίτι. Όταν ήρθε η στιγμή να συναντηθούμε με τον καινούριο εργοδότη για τις τελευταίες λεπτομέρειες μου ξεφούρνισε "Δυστυχώς δεν έχω λεφτά για να δουλέψεις". Και από τότε άφαντη η κυρία χωρίς καμία τύψη! Σόρρυ για το μεγάλο κείμενο ρε παιδιά αλλά με πνίγει και μένα το δίκιο μου.. Καλή τύχη σε όλους, η ζωή είναι πολύ σκληρή πολλές φορές!
1
