ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθομαι απόψε στο παιδικό μου δωμάτιο και συλλογίζομαι... πριν 5 χρόνια στο ίδιο δωμάτιο διάβαζα για να δώσω πανελλήνιες. Ήθελα οπωσδήποτε να περάσω σε άλλη πόλη για να φύγω, να ζήσω μόνη μου, να νιώσω ελεύθερη. Θα μου πεις "ποιος σε καταπιεζε" και εγώ θα σου απαντήσω ότι ήταν οι συνθήκες που με έκαναν να αισθάνομαι ανελεύθερη. Τελικά έφυγα, σπούδασα, τελείωσα και γύρισα πάλι εδώ.. εσύ έρχεσαι και πάλι να με ρωτήσεις "γιατί γύρισες, αφού ήθελες να φύγεις μακριά;" κι εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη θα σου απαντήσω ότι και πάλι ήρθαν έτσι τα πράγματα που η επιστροφή για μένα ήταν η καλύτερη λύση... "ήταν" ναι, από τη μια άποψη θεώρησα ότι ήταν ηθική μου υποχρέωση να γυρίσω ώστε να στηρίξω ψυχολογικά την οικογένεια μου σε μια από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που έχει βιώσει ποτέ.. από την άλλη όμως, τα πράγματα για μένα είναι πάρα πολύ δύσκολα επειδή δεν μπορώ να βρω δουλειά, δεν έχω παρέες και έχω κλειστεί στον εαυτό μου.. έχω φορτωθεί τα βάρη της οικογένειας (μόνη μου επέλεξα να το κάνω, δεν με πίεσε κάποιος σε αυτό) και έχω χάσει τον εαυτό μου, τα ενδιαφέροντα μου, τη διάθεση για ζωή.. πραγματικά αισθάνομαι τόση απελπισία και ώρες ώρες αναρωτιέμαι "ποιο είναι το νόημα της ζωής μου..." Θέλω τόσο πολύ να φύγω.. να τρέξω μακριά από όλους και από όλα... και πάλι σκέφτομαι ότι σε όποιον τόπο κι αν βρεθώ δεν νιώθω άνετα και όμορφα.. το ξέρω ότι πρώτα πρέπει να τα βρω με τον εαυτό μου και μετά θα αισθανθώ καλά και με όλα τα υπόλοιπα... τι να κανωωω;; δεν αντέχω άλλο:(