ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σκέφτομαι κάτι και εκείνη τη στιγμή είναι τόσο σημαντικό που λιώνω να το πω σε κάποιον. Δε γίνεται όμως για χ-ψ λόγους. Γιατί η δραματική δήλωση οτι εκείνη τη σκατά βδομάδα ξυπνούσα γιατι η καρδιά μου χτύπαγε υπερβολικά δυνατά και με ξύπναγε το ντουπ ντουπ, εμένα μου θυμίζει τον πανικό και τον πόνο και τον φόβο που ζούσα, αλλά για τους άλλους δεν σημαίνει τίποτα. Αυτό θυμήθηκα πριν λίγο, και ήθελα να το πω σε κάποιον, να με καταλάβει, να με συμπονέσει, να σκεφτεί τι πέρασε η κοπέλα, ίσως μέσα μου να ελπίζω και σε λίγο θαυμασμό που το ξεπέρασα. Δεν μπορώ όμως να το πω σε κανέναν έτσι στο άκυρο γιατι τότε το οτι ζητιανευω κατανόηση στην καλύτερη, λύπηση στη χειρότερη γίνεται οφθαλμοφανές. Λεω λοιπον να το εξομολογηθώ εδω, ανόιγω τη σελίδα, βαριέμαι να διαβάσω τις άλλες εξομολογήσεις, τα μισά γκομενικά προβλήματα μου φαίνονται μικρά, σκέφτομαι το δικό μου ανάμεσα τους, μισή γραμμή με άντε καμμια δεκαριά ταυτίζομαι, ασήμαντο. Σκέφτομαι όσους ξέρω με σοβαρά προβλήματα, τι έχουν ξεπεράσει, τι υπέροχοι άνθρωποι υπάρχουν, τι όμορφα πράγματα έχουν ζήσει. Σκέφτομαι οτι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ζωντανοι και αγαπάνε και δεν σπαταλάνε τη ζωή τους. Που ξέρουν τι θέλουν και το παλεύουν, που μπορούν να μιλήσουν δυνατά και όχι να ψελλίζουν σαν εμένα. Που δεν φοβούνται την απόριψη τόσο.και νιώθω την πραγματική αξία του μικρού αυτου πόνου μου. καμμιά.καμμιά πια. δεν έχει σημασία.πέρασεχέσε τον πόνο μου, τον φόβο μου, την δειλία μου, το ότι πέρασα ή όχι. χεστήκατε κι έσεις δηλαδη.αν καταφέρω να κάνω έναν άνθρωπο να γελάσει σήμερα, αν καταφέρω να δείξω λίγο αγάπη, λίγο θάρρος, αν γίνω λίγο ευάλωτη γιατι τόλμησα. κάτι θα αξίζει αυτη η πέμπτη.