ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω.Διάβασα όλες τις εξομολογήσεις σήμερα και-δυστυχώς-ταυτίστηκα με τις περισσότερες.Και τελικά δεν ξέρω αν το να διαπιστώνεις πως δεν είσαι μόνος σου στα σκατά είναι ανακούφιση(επειδή δεν είσαι μόνος) ή τρελή μαλακία.Και ναι,είμαι κι εγώ άνεργη,χωρίς πτυχίο,με ένα σκατά οικογενειακό περιβάλλον και μια κατάθλιψη να μου χτυπάει επίμονα την πόρτα.Είμαι ηλίθια αλλά τις άνοιξα.Γιατί μερικές φορές στη ζωή δεν έχουμε τη δύναμη να κάνουμε το προφανές,να διώξουμε το λάθος μακριά.Να πεις στην κατάθλιψη που σε κυνηγάει ''όχι ρε,δεν σου ανοίγω''.Εγώ ένιωθα τόσο μόνη που τις άνοιξα για να μου κάνει παρέα...Αλλά πόσο χαίρομαι που έχω κάποιον που προσπαθεί να την διώξει..Αυτός είναι..Είναι ο Κώστας μου...Είναι το αγγελούδι μου,είναι ο έρωτάς μου..Που μου κάνει χαζές γκριμάτσες όταν δεν είμαι καλά,που μου λέει ότι ειναι ερωτευμένος και βουρκώνει,που κάνει 4 ώρες δρομολόγιο κάθε μέρα για να έρθει να με δει 1 ώρα,που όταν μου κλείνει το χέρι μου μέσα στο δικό του,μόνο τότε μπορώ να τα ξεχάσω όλα..Ξέρω πως ένα ευχαριστώ δεν είναι τίποτα..Αλλά ευχαριστώ αγάπη μου...