ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιλάς με ανθρώπους τριγυρνώντας στις πλατείες, πίνοντας ένα ουζάκι στα ταβερνάκια της γειτονιάς, ανταλλάσεις κουβέντες με τη φουρνάρισσα που κάθε πρωί σου δίνει το φρέσκο σου καρβέλι, μιλάς, μιλάς, μιλάς...Ονειρεύεσαι, γελάς και αγαπάς. Αγαπάς πολύ και με πάθος.Το σύντροφο σου, τα παιδιά σου, τους γονείς σου, και...χαίρεσαι..χαίρεσαι τη πρώτη μυρωδιά της Άνοιξης, τις πρώτες φράουλες που τρώς τα καλοκαιρινά βράδυα στη βεράντα σου με θέα τους περαστικούς από κάτω,τα χαμόγελα και την αποδοχή εκείνων που σ'αγαπούν, τη γεύση του κρασιού τα απογεύματα με καλή παρέα, το τραγούδι που είχες καιρό ν'ακούσεις και τόσο αγαπάς...Το λοιπόν αγαπάς,γελάς και χαίρεσαι.Και μαζί μ'αυτά που σε κάνουν άνθρωπο, έχεις κι αυτά που σ'έχουν καμωμένο ζώο. Άγρια και κτηνώδη ένστικτα και θηριωδία.Μανία, μανία, μανία...Κομματιάζεις ανελέητα και βιαστικά τους ανθρώπους σε κατηγορίες για να εξουσιάσεις την ανάγκη σου να ταξινομείς.Παραπετάς απο' δώ κι απο΄κει άντρες, γυναίκες, παιδιά σαν να ξεδιαλέγεις τα σκάρτα σπόρια της φακής που πρόκειται να σιγοβράσεις στο καζάνι. Περιθωριακός αυτός, ξένος ο άλλος, περίεργος ο τάδε, φρικιό ο δείνα..!Κι εδώ, κι εκεί, και παραδίπλα,τους κρεμάς με μανταλάκια, και στη μια κατηγορία, και στην άλλη.Και τελικά όποια δε σου κάνει απ'αυτές δε τη πετάς.Όχι, αν δε την εξευτελίσεις για να ταίσεις τα ποταπά σου εγωιστικά κίνητρα και ένστικτα, δε θα την αφήσεις. Θα τη διασύρεις πρώτα όπως της αρμόζει. Μα μόνο τα παρόμοια είναι καλά και ωραία. Οι παρόμοιες κουβέντες, τα παρόμοια ρούχα, οι παρόμοιες ματιές. Όλα τα άλλα είναι ξένα. Είναι απειλητικά. Αυτό θα πείς εσύ άνθρωπε, εσύ που ζείς,γελάς, ονειρεύεσαι και αγαπάς, αύριο μεθαύριο στα παιδιά σου. Γιατί θα χεις κάνει το χρέος σου....Θα τα κάνεις κι εκείνα...παρόμοια...Κι έτσι θα κλείσεις τη μικρή σου ζωούλα περιχαρής κι ολοζώντανος...Πώς άνθρωπε? Πώς τα κάνεις όλα αυτά? Πώς μπορείς να τα κάνεις όλα αυτα?Εσύ μπορείς και αγαπάς..Μπορείς και γελάς..Μπορείς και ονειρεύεσαι....