ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

4 χρόνια τώρα βρίσκομαι στο εξωτερικό για σπουδές και κατεπέκταση για δουλειά. Από την πρώτη χρονιά ερωτεύτηκα κάποιον που το κοιτούσα στα μάτια και με έβλεπα με ρυτίδες και ρόζους στα χέρια και αυτόν δίπλα μου απλά να μου χαμογελάει και να είμαι πλήρης. Το προσπαθήσαμε αμέσως. Με παράτησε. Εγω ακόμα εκεί. Δυο χρόνια μετά, ξαναγύρισε, ξαναπροσπάθησα. Προβλήματα πολλά. Αντοχή και ανοχή. Από τη μία ένιωθα σαν βασιλιάς γιατί τα είχα όλα, από την άλλη κάτι μου έλειπε. Ένα χρόνο μετά, ακόμη κάτι μου λείπει. Δεν ξέρω αν με ερωτεύτηκε ποτέ. Δεν ξέρω αν όλο αυτό έγινε για να καταλάβω πως στη ζωή μπορεί να θέλουμε πράγματα τα οποία τελικά δεν μας κάνουν ευτυχισμένους.Μου φέρεται άσχημα. Βγάζει τα νεύρα του πάνω μου. Δεν κάνουμε σεξ όσο θα ήθελα. Προσπαθώ να προσαρμοστώ στις ανάγκες του. Σκέφτομαι πως μια σχέση αποτελείται από δυο. Μετά απο λίγο καταλίγω σε κλαμματα γιατι σκέφτομαι πως δεν θα βρεθεί ποτέ κανείς να με λατρέψει όπως εγώ εκείνον. Ένας χρόνος με κλαματα και νεύρα. Με ψυχολογικά και φοβίες μήπως φύγει πάλι όπως την πρώτη φορά. Φόβος και αγωνία για μένα και εκείνον, για τη ζωή που περνάει τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς τι θές και πως. Πως συνεχίζεις; Πως μπορώ να ξέρω τι θέλω; Αυτόν θέλω, αλλά μήπως είναι και εγωιστικό να μένω μαζί του μόνο και μόνο επειδή τον αγαπάω εγω; Γιατί ενώ βλέπουμε πως κάποιος δεν μας αγαπάει, μένουμε παρ'όλα αυτά μαζί του;Πόσο ζώον είμαι;Ευχαριστώ!