ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υποτίθεται πως είμαι στα καλύτερα μου χρόνια. Η παρέα μου είναι τα ίδια πέντε άτομα εδώ και ΔΕΚΑΤΡΙΑ χρόνια. ΔΕΚΑΤΡΙΑ. Με έχουν μπουχτίσει όσο τους έχω μπουχτίσει και γω. Έχω γνωρίσει κόσμο κατά καιρούς. Θα βγούμε για καφέ πέντε έξι φορές, και είτε θα απομακρυνθουν εκείνοι, είτε με νικούν οι ανασφάλειες μου και απομακρυνομαι εγώ. Ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να μιλήσω είναι το "αγόρι" μου που δεν έχουμε καν ακριβώς σχέση, περισσότερο fuck buddies θα το έλεγα. Και πράγματικα άμα τον χάσω δεν ξέρω τι θα κάνω. Δεν έχω κανέναν άλλο που μπορώ να μιλήσω, ούτε ένα τι κάνεις στο μεσσεντζερ ρε παιδί μου. Πότε δε κατάφερα να συνδεθώ με ανθρώπους, σιχαίνομαι να βγαίνω έξω και να βλέπω χαρούμενες παρέες. Νιώθω σαν εκείνους τους γέρους που βγαίνουν στο μπαλκόνι το μεσημέρι και φωνάζουν για τις ώρες κοινής ησυχίας χαχα. Κάθομαι με τις ώρες και χαζεύω στόρι γνωστών σε πάρτι, εκδρομές. Και πραγματικα ζηλεύω και είναι τόσο τραγικό, γιατί κάτι τόσο δεδομένο και αυτονόητο να μου είναι τόσο δύσκολο? Γιατί να μη μπορώ να σταθώ σε μια παρέα? Τι θα κανω έτσι στη ζωή μου? Έχω προσπαθήσει να ανοιχτω, δεν οφελει κάπου. Έχω πάρει σβάρνα όλα τα ανώνυμα φόρουμ και λέω το πόνο μου γιατί κανείς δεν ακούει. Βρέθηκα με μια παλια συμμαθήτρια μου πρόσφατα, και περάσαμε τρεις ώρες να μου λέει ιστορίες για ξενύχτια, φάσεις, ντρογκια, και εγώ απλά να κουναω το κεφάλι καταφατικά. Τι πήγε λάθος?