ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι ενα χρονο χωρισμενος. Απο μια σχεση μικρης διαρκειας (5 μηνες). Την κοπελα την αγαπησα(οσο περιεργο κι αν ακουγεται για 5 μηνες γιατι ξερω τι θα πει ν αγαπας) οσο καμια, αλλα μου φερθηκε απαισια και ημουν εγω αυτος που την χωρισα. Το θεμα ειναι οτι μολις την χωρισα με πληγωσε το διπλασο απ ο,τι πριν γιατι τοτε καταλαβα με τι ανθρωπο ειχα να κανω. Κοινως ηταν διπροσωπη, κοροιδευε, δεν εννοουσε τπτ απ οσα ελεγε και μαλιστα κατοπιν εορτης εμαθα πως οι γονεις της ηθελαν να με τυλιξει και να με παντρευτει λογω περιουσιακης καταστασης. Το θεμα μου πλεον ειναι το εξης, με την κοπελα σπανια τυχαινει να βρεθουμε σε κοινο χωρο αλλα οταν συμβαινει δεν περιγραφεται το συναισθημα που μου βγαινει. Δεν νιωθω καλα, μου βγαζει μια τρομερη αρνητικη ενεργεια και εναν τρομερο αρνητισμο, μια στεναχωρια, μια θλιψη, μια ξενερα ενα πραγμα "μεινε μακρια μου". Δεν πιστευω στα μεταφυσικα αλλα νιωθω μια ενεργεια να με απωθει, κατι πολυ κακο. Αποτελεσμα ολου αυτου ειναι πως σε περιπτωση που μαθω πως βρισκεται καπου δεν θα πατησω το ποδι μου. Πιστευω μαζι της ενιωσα αυτο που θα πει ξενερωνω στο επακρο. Αλλα γιατι τετοια αρνητικα συναισθηματα; Ειχα κι αλλες πρωην, πιο σοβαρες, πιο ουσιαστικες με τις οποιες βεβαια δεν συνδεθηκα συναισθηματικα, και αδιαφορω απλα. Δεν μου αρεσει να προκαλω αρνητικα συναισθηματα στον εαυτο μου, ποσο μαλλον για τελειωμενες καταστασεις και για ατομα που δεν αξιζουν.