ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα συναντήθηκα με μία παλιά φίλη. Πάνω στην κουβέντα αναφερθήκαμε σε κοινούς φίλους και για άλλη μία φορά η σκέψη μου πήγε στις δύο πρώην κολλητές μου. Πάντα ήμουν ένας άνθρωπος κλειστός με ελάχιστους φίλους (φίλους με τη σημασία της λέξης όχι απλά παρέα). Μέσα σε δύο χρόνια έχω καταφέρει να χαθώ και με τις δύο...Την πρώτη την απομάκρυνα εγώ γιατί μου έλεγε πάρα πολλά ψέμματα. Το είχα καταλάβει πολλές φορές και προσπαθούσα να της το δείξω γιατί δεν ήθελα να γίνουμε έτσι. Δε με πειράζει να μη θέλει να συζητήσει κάτι μαζί μου. Είναι λογικό κάποια πράγματα να θέλει να τα κρατήσει για τον εαυτό της ή να τα συζητήσει μόνο με άλλους. Είναι δικαίωμά της. Αλλά δε μπορώ να δεχτώ ότι αντί να μου πει "Δε θα ήθελα να το συζητήσω αυτό τώρα" προτιμάει να πει ένα σωρό ψέμματα. Όταν συνειδητοποίησα πώς όσα μου έλεγε δύο μήνες ήταν ΟΛΑ ψέμματα, πέρασα ένα βράδυ κλαίγοντας και μετά σταμάτησα να παίρνω τηλέφωνα και να στέλνω μηνύματα. Όταν με έπαιρνε αυτή δεν το σήκωνα και όταν μου έστελνε δεν απαντούσα. Στην υπόλοιπη παρέα δεν είπα τίποτα (αν και τους είχε ανακατέψει σε πολλά ψέμματα). Ποτέ δε με ρώτησε τι έχω. Ρωτούσε τους άλλους και εμένα ποτέ. Κανονικά θα έπρεπε να τη συναντήσω και να της πω εγώ το πρόβλημα μου. Αλλά όταν κατάλαβα τα πρώτα ψέμματα το έκανα και το αποτέλεσμα ήταν να μου πει κι άλλα!!!!!! Η άλλη έκανε το κλασσικό:βρήκε γκόμενο!!! Από την αρχή της σχέσης για να τη δω έπρεπε να είναι και αυτός εκεί. Εγώ ήμουν μόνη, οπότε ένιωθα πολύ άβολα. Να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται και εγώ να κρατάω το φανάρι. Να θέλω να συζητήσουμε οτιδήποτε συνέβαινε στη ζωή μου και υπό άλλες συνθήκες θα το μοιραζόμασταν (που εννοείται πως δεν υπήρχε λόγος να το μάθει αυτός) και να πρέπει να περιμένω να φύγει για λίγο αυτός για να της πω εγώ αυτό που θέλω στα 2 λεπτά που θα έλειπε. Και το συζήτησα μαζί της αλλά δεν είδα καμία διαφορά. Αυτός σπούδαζε οπότε βρισκόμασταν οι δυο μας όταν έλειπε και φυσικά εκείνη όση ώρα μιλούσαμε ήταν με το κινητό στο χέρι. Στην πορεία άρχισε να μη σηκώνει τηλέφωνα, να μην απαντάει σε μηνύματα, ακόμα και όταν της έλεγα ότι είχα κάποιο πρόβλημα! Δεν ήθελα να χαθούμε όμως και το πάλευα... Μέχρι πριν λίγους μήνες. Της είπα να βρεθούμε να μιλήσουμε (γιατί μόνο έτσι είχαμε ελπίδα να περάσουμε μία ωρίτσα οι δυο μας) και δεν απαντούσε. Βρεθήκαμε σε κοινή παρέα, της τα είπα και μου λέει "Το ξέρω, έχεις δίκιο". Την άφησα να δω τι θα κάνει... Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουν περάσει 7 μήνες, δεν έχει στείλει ούτε ένα μήνυμα, ξέχασε τα γενέθλια μου (της έστειλα εγώ να την καλέσω απλά για να μη λέει ότι δεν την κάλεσα), μου είπε ότι θα έρθει και δεν ήρθε ποτέ... Και το καλύτερο; 20 μέρες μετά είχε γενέθλια ένας κοινός μας φίλος και μου έστειλε για να πάμε μαζί! Φυσικά ούτε καν απάντησα... Πιστεύω ότι δεν έχει καταλάβει ότι έχουμε να μιλήσουμε τόσο καιρό. Δεν της έχει λείψει η παρέα μας. Ας είναι όλη μέρα μαζί του, αλλά αν χωρίσουν να μην έρθει σε μένα να κλαίγεται... Να με ξεχάσει όπως με έχει ξεχάσει τόσο καιρό...Κάθε φορά που τα σκέφτομαι εκνευρίζομαι και στεναχωριέμαι... Δεν είναι ότι της έχασα και έχω μείνει μόνη. Έχω και παρέες, και τον κολλητό μου (που είμαστε φίλοι από το σχολείο). Αλλά ρε γαμώτο γιατί γίναμε έτσι; Μήπως είμαι εγώ πολύ παράξενη; Μήπως όντως ισχύει αυτό που λένε για τις γυναικείες φιλίες, ότι δεν είναι ουσιαστικές; Δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ...