ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τους τελευταίους μήνες έχω χάσει τρεις δικούς μου ανθρώπους, δύο από αυτούς ήταν οι γιαγιάδες μου και δεν μπόρεσα να πάω στη κηδεία τους. Δεν μπόρεσαν να πάνε ούτε οι γονείς μου.Σήμερα-αύριο καθώς φαίνεται θα φύγει από τη ζωή ένας από τους θείους μου που του έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Στεναχωριέμαι γιατί τελευταία φορά που μιλήσαμε μου ζήτησε αν θα μπορούσα να πάω να τον δω και δεν μπορούσα. Ήθελα αλλά δεν μπορούσα. Του εξήγησα πως δεν υπάρχει η δυνατότητα και έδειξε κατανόηση αλλά έγινα χίλια κομμάτια. Όταν κλείσαμε σπάραξα. Δεν είχα κλάψει έτσι για κανέναν στο παρελθόν, δεν είχα νιώσει την ανάγκη. Έκλαψα και για 'μενα, έκλαψα και για εμάς όλους που καταντήσαμε όπως καταντήσαμε. Να μην μπορούμε να πληρώσουμε ένα εισιτήριο να δούμε για τελευταία φορά και να κηδέψουμε τους ανθρώπους μας. Σ' αυτό όλο συνέβαλε πως ο άνθρωπος που άκουσα δεν ήταν αυτός που ήξερα. Ακουγόταν αλλαγμένος, ταπεινωμένος από την αρρώστια του.Μαζί με τον θείο μου θα χάσω και τη μισή μου οικογένεια γιατί αυτός ήταν ο τελευταίος συνδετικός κρίκος μ' αυτή τη μεριά.Κάποτε διάβασα πως το σημείο εκείνο της εξελικτικής ιστορίας που οι πρωτόγονοι άνθρωποι άρχισαν να κηδεύουν τους δικούς τους, θεωρείται και το σημείο όπου ξέφυγαν από τη ζωώδη κατάσταση και έγιναν Άνθρωποι. Το χάσαμε αυτό κι απ' ότι φαίνεται γινόμαστε και πάλι πρωτόγονοι άνθρωποι και τελικά ζώα.Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι πως μας πήραν τα πάντα, την ίδια την αξιοπρέπεια και τα δεχτήκαμε όλα εντελώς παθητικά. Θα έρθει η ώρα που θα είναι η μάνα μου, η αδερφή μου, εγώ, εσύ. Δεν θα μπορέσεις να πληρώσεις τη θεραπεία ή το φάρμακο, δεν θα μπορέσεις να τους δεις για τελευταία φορά, δεν θα μπορέσεις να είσαι εκεί ούτε για τους κηδέψεις. Ίσως δεν μπορέσεις ούτε να τους κηδέψεις. Μη φτάσουμε εκεί.ΥΓ. Συγνώμη μέρα που είναι όμως αυτά δεν τα κανονίζεις κι ελπίζω μήπως κάποιοι το γλιτώσουν αυτό.