19.5.2014 | 04:27
πως γιναμε ετσι ρε;
Πως καταντησαμε ετσι; Συναντιομαστε τυχαια στο δρομο και κανουμε οτι δεν ειδαμε ο ενας τον αλλο, σε βλεπω ονλαιν και δε μιλαω, αντιθετα βγαινω εκτος συνδεσης για να μη νιωθω οτι με αγνοεις, να μη ξερω οτι ισως να μιλας με αλλες και οχι μαζι μου οπως καποτε. Οι κοινοι μας φιλοι μου λενε τα νεα σου και κανω την αδιαφορη, πως χαιρομαι αλλα δε με ενδιαφερουν και πολυ, αν και μεσα μου λιωνω απο ζηλια γιατι θα ηθελα πολυ να μου τα ελεγες εσυ. Θα ηθελα να με παρεις ενα τηλεφωνο να μου πεις για τη νεα σου δουλεια, για το μαθημα που σε δυσκολεψε αλλα το περασες με 8, για τοτε που ξυπνησες μετα απο 27 ωρες στο νοσοκομειο μετα απο blackout και δεν ηταν κανενας γνωστος σου γυρω. Ειδες ποσα δε ξερω; Ειδες ποσο δε με νοιαζουν; Ενα μηνυμα να μου εστελνες, ενα τηλεφωνο να με επαιρνες και να μου ελεγες οτι θελεις τη συντροφια μου, τη βοηθεια μου, να ακουσεις εστω τη φωνη μου και εγω θα διεσχιζα 250 χιλιομετρα για εσενα. Θα σε περιμενω. Για οσο αντεξω τουλαχιστον.
