ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρισαμε πριν ενα μηνα περιπου και μετα απο τους καυγαδες, τις κρυαδες και καποιες σπασμωδικες κινησεις, καταφεραμε να μιλησουμε και να το βρουμε μεταξυ μας. Πιο πολυ γιατι μεναμε μαζι και οντας σε ξενη χωρα, ειναι πολυ δυσκολο να μαζεψεις να μπογαλακια σου και να την κανεις, δεν εχω που να παω, το ενοικιο ειναι στο ονομα και των 2 και υπαρχει συμβολαιο που μας δεσμευει. Ωστοσο το συζητησαμε και συμφωνησαμε πως καποιος πρεπει να φυγει και ευτυχως, εφοσον εγω δεν δυναμαι να πληρωνω το ενοικιο μονη μου ενω εκεινος μπορει, θα φυγω εγω. Αρχισα να ψαχνω σπιτι και τελικα κααατι βρηκα, οχι τελειο αλλα η ψυχικη μου υγεια προεχει. Και αποφασισα μεσα στην εβδομαδα να φυγω. Ελα μου ομως που ενα βαρος με πλακωνει... Τον τελευταιο καιρο τα πηγαιναμε τοσο καλα. Χωρισμενοι μεν, σεξ κτλ δεν παιζουν καν, αλλα μιλαμε, γελαμε, μαγειρευουμε. Σαν να ημαστε μαζι απλα χωρις τους καυγαδες και τη γκρίνια. Και οι 2 μας απορουμε γιατι μπηκαμε σε αυτη την κατασταση. Προχθες γυρισε πισω μεθυσμενος και αρχισε να μου λεει οτι με αγαπαει και οτι το να φυγω δε θα ειναι καλο. Χθες κάτσαμε κατω και για πολλοστη φορα μιλησαμε χωρις θυμο και νευρα. Και καταληξαμε στο οτι δεν υπαρχει ενας λογος που χωρισαμε,δεν εγινε κατι προφανες, απλα φαγωθηκαμε, αντι να περναμε καλα, γκρινιαζαμε για το σουπερ μαρκετ και τις δουλειες. Μου ειπε οτι καθε φορα που λεω οτι θα φυγω τον ποναει τρελα. Εκατσα και του εξηγησα πως οσο κι αν με ποναει που χωρισαμε, αν δεν χωριζαμε ποτε δε θα ξυπνουσαμε. Γιατι τωρα δειλα δειλα αρχισαμε να κανουμε πράγματα για τον εαυτο μας, να βγαινουμε και να αποκτουμε ενδιαφεροντα και παλι. Και αυτο ειναι που με σκοτωνει οσο τιποτα, ο ανθρωπος που αγαπαω και με αγαπαει οσο τιποτα, που ημασταν το στηριγμα ο ενας στον αλλο στις δυσκολες στιγμες, που δωσαμε δυναμη ο ενας στον αλλο και καναμε τοσα ονειρα για τη ζωη μας μολις μεινουμε μαζι (γιατι ήμασταν 1 χρονο απο αποσταση σε αλλες ηπειρους), να φευγει μακρια μου και να μην εχουμε προλαβει να ζησουμε οσα υποσχεθήκαμε ο ενας στον αλλο. Και να ξερω πως δε θελει ουτε εκεινος να τελειωσε αλλα να μην μπορω να κανω κατι γιατι στο τελος της ημερας, προεχει να κοιταξω τον εαυτο μου. Θα ευχομουν να παρουμε λιγο χρονο και μετα απο καιρο να ξαναβρεθουμε. Ωστοσο κανεις δεν μπορει να προβλεψει το μελλον και για εμενα ποτε δε δουλεψε η επανασυνδεση. Και ξερω πως ολα θα πανε καλα, θα παρουμε αποσταση και θα ξεχαστει το θεμα, θα το ξεπερασουμε και θα γνωρίσουμε άλλους ανθρωπους στο μελλον. Κι αυτό ειναι που με πεθαινει. Οτι τοσο αδικα καταδικασαμε κατι τοσο ομορφο και η εγωιστικη σκεψη οτι καποια αλλη κοπελα θα παρει τη θεση μου στην καρδια του με σκοτωνει. Αλλα δςν ειναι κτημα μου, ειναι ανθρωπος που θελω να ειναι ευτυχισμενος. Κι οσο κι αν ποναω και κατα ναθος ξερω ποσο λαθος κανουμε, δε θα πβ τιποτα και θα φυγω. Μια συμβουλη απο εμενα, οταν αγαπατε να το δείχνετε και να μην αναλωνεστε σε καυγαδες για ασημαντες αφορμες. Η ζωη ειναι μικρη και απωλεια δεν είναι μονο ο θανατος. Μην περιμενετε καποιος να φτασει στο αμην και να φυγει απο διπλα σας για να καταλαβετε ποσο ασημαντα ειναι ολα τα αλλα μπροστα σε αυτό. Ειτε ειναι γκομενοι, ειτε φιλοι, ειτε συγγενεις. Κανεις δεν ειναι δεδομενος.